Met het album No Pressure kondigde rapper Logic in de zomer van 2020 zijn pensioen aan. De 32-jarige Amerikaan wilde zich meer gaan richten op het vaderlijke leven. Ondertussen zijn we twee jaar verder en komt Logic, met zijn nieuwste werk Vinyl Days, terug op deze beslissing. De afgelopen twee jaar zullen niet in het teken hebben gestaan van rust en bezinning. Het zevende studioalbum van de woordkunstenaar bevat namelijk dertig nummers waar frustratie en rancune de terugkerende thema’s zijn.
Morgan Freeman opent het album op speelse wijze en informeert zowel de luisteraar als alle andere rappers dat Logic de ‘GOAT’ is. Hierna worden de luisteraar zo’n vijftien nummers voorgeschoteld die vooral bestaan uit een rappende Logic gecombineerd met een boom-bap beat. Tetris, Quasi, LaDonda en Therapy Music zijn hier voorbeelden van. Het tweede deel van het Vinyl Days wijkt af van deze stijl en is een stuk meer gebaseerd op samples. Dit zorgt dan ook voor een merkbare tweedeling binnen het album.
De meeste instrumentalen op Vinyl Days zijn gemaakt door producer 6ix en Logic zelf. Deze combinatie is niet onbekend en verzorgt ook ditmaal beats van een ongekend hoog niveau. Dit komt vooral naar voren op het tweede deel van het album, waar de samples nog duidelijker terug te horen zijn. Ook helpt het dat Logic zijn aanstekelijke manier van rappen behaaglijk is om naar te luisteren.
Vinyl Days dient voor Logic als een uitlaatklep. Op veel nummers laat hij zijn onvrede richting zijn label Def Jam merken. Ook legt hij uit wat de reden was voor zijn kortdurende pensioen. Het nummer BLACKWHITEBOY is hier een perfect voorbeeld van. Spoiler: dit had vooral te maken met kritieken van buitenaf. Ook LaDonda bevestigt dit nogmaals. Hij probeert de luisteraar er als het ware van te overtuigen om sympathie voor hem te voelen. Dit gefrustreerde charmeoffensief duurt zo’n dertig nummers en vereist dus meer een lange adem van de luisteraar, dan de beoogde sympathie.
Op Vinyl Days laat Logic duidelijk horen dat hij, ondanks zijn zogenaamde pensioen, nog steeds in staat is om de luisteraar de verleiden met zijn ijverige manier van rappen. De instrumentalen zijn ijzersterk en de flow prettig om naar te luisteren. Maar desondanks is er een duidelijke splitsing op dit album terug te horen. Dit maakt het, in combinatie met een totaal van acht sketches, lastig om een rode draad te herkennen. Al met al is Vinyl Days een onnodig lange zit die het best uitgesmeerd had mogen worden over twee albums.
