In 2013 kwamen de dame en heren van London Grammar vrijwel uit het niets met If You Wait, hun bejubelde debuut. Een mix van dromerige pop, elektronica en de betoverende stem van Hannah Reid leverde hits als Nightcall en Strong, maar vooral een torenhoog verwachtingspatroon. Nu krijgen we vier jaar later dus eindelijk het vervolg, en misschien wel een van de meest geanticipeerde platen van het jaar.
Om maar meteen met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen, London Grammar kan de torenhoge verwachtingen niet geheel inlossen. Maakt het Truth Is A Beautiful Thing een slecht of minder album. Absoluut niet. Opener en vooruitgestuurde single Rooting For You geeft ons bijna een volledig gestripte London Grammar, met alleen de – nog steeds – wondermooie stem van Reid, die je langzaam omarmt, als een soort verwelkoming van wat komen gaat. Want een ding is zeker, op het tweede album wordt nog meer geleund op de stem van Reid. Met Big Picture, eveneens tweede single, komen langzaam de subtiele gitaren en drums van Dominic Major en Dan Rothman boven water om meteen de beste track van het album te leveren. Don’t Say You Never Love Me / Don’t Say You Ever Cared zingt Reid, we zouden niet durven met zoveel moois.
Rond de helft van de plaat worden we pas echt gewaar hoe donker en zwaar London Grammar’s tweede worp is. Hell To The Liars (alleen die titel al) is een zes minuten durende loodzware, hoewel mooie song, maar samen met al dat donkere wat we vooraf voorgeschoteld kregen wordt het een erg lange rit. Ook al zijn de twee nummers die hierop volgen; het prachtige Everyone Else en het lichtjes dansbare Non Believer van een torenhoge kwaliteit, ze blijven de donkere lijn volgen. Een lijn die wordt afgesloten met de kwetsbare titeltrack Truth Is A Beautiful Thing.
Gemixte gevoelens hielden we over aan Truth Is A Beautiful Thing. Een plaat vergeven van heel veel moois, alleen eentje die loodzwaar op de maag ligt, waardoor een luisterbeurt in een rits een hele opgave wordt. Een plaat die ook – meer nog dan zijn voorganger – leunt op de vocale kracht van miss Reid, wat geen minpunt hoeft te zijn, maar tegelijkertijd de kracht en zwakte van London Grammar voorlegt. Ook hadden we stiekem wel gehoopt op een nieuwe moderne klassieker a la Strong, maar ach, misschien zijn we wel te verwend geworden. Met hun tweede album levert het trio ons een prima vervolg op hun debuut, maar verrast hebben ze ons dit keer niet. Wie weet op nr.3.
