Lous And The Yakuza, alias van Marie-Pierra Kakoma, betrad de muziekscene in 2020 met het leuke Gore. Een debuutalbum dat in de Franstalige wereld met open armen werd ontvangen. Opvolger IOTA is een goede tweede lp, maar kent ook zijn problemen hier en daar. De plaat is namelijk een beetje als een sputterende auto. Hij rijdt wel, maar is een diesel en komt pas laat echt op gang. Van een naar honderd in een paar tellen zit er niet bij. Dat is ook niet de stijl van Lous And The Yakuza namelijk. Nee, de stijl laat zich het beste omschrijven als een mengeling tussen pop, trap en r&b, een stijl die veel artiesten bezigen tegenwoordig.
Openingstrack Ciel laat dat heel kenmerkend horen door een soort lofi hiphopbeat te combineren met de rustige zang op de voorgrond. Op Autodefense gaat voorzichtig de versnelling wat omhoog. Niet zozeer in het tempo, maar vooral in de snelheid waarmee de vocalen worden geleverd. Dit gebeurt echter niet zonder de nodige dromerige effecten die worden losgelaten op de stem van zangeres Kakoma. Echt los wil het hier nog niet komen en blijft de muziek wat voortkabbelen.
Dat gebeurt pas op het slechts één minuut durende nummer Stop, waarop Benjamin Epps een van de weinige echte opzwepende bars laat horen. In een rap tempo en met een goede flow dreunt Epps zijn lyrics op. Wellicht overschaduwt hij hier zelfs de artiest wiens naam boven de plaat prijkt. Dat wil niet zeggen dat opvolger Interpol onmiddellijk een inkakker is na het sterke Stop. Integendeel, want dit is een van de nummers waar de dromerige stem van Kakoma goed uit de verf komt, ondersteund door een sterke beat.
Kisé, wat live zijn vuurdoop al heeft gehad, laat de urgentie die voorheen alleen op Stop terugkwam wel merken. Diepe bassen en een goede beat zorgen voor een bijzonder aangenaam geheel. De zweverige tekst die verhaalt over een op het eerste oog willekeurig moment, maakt duidelijk dat in een relatie op alle momenten iets moois te ervaren valt. Het ook al eerder verschenen Monsters doet niet onder voor Kisé. Qua opbouw compleet anders en erg rustig van aard is het een mooie melodie, die je niet verder naar harde beats en snelle bars doet verlangen.
Het grote minpunt is de mix op IOTA. Er is geen ander woord dat dit beter kan omschrijven dan dramatisch. Op La Money, maar zeker op Takata kraken de boxen behoorlijk doordat de geluidsmeters uit hun voegen knallen. Er blijft daardoor, ondanks de rustige nummers, weinig ruimte over voor rust aan je oren. Dat is jammer, want zeker La Money laat een lekkere beat met een goede zanglijn horen, waar de emotie in de stem van Kakoma goed naar voren komt.
Het akoestische Lubie is vervolgens een hele bijzondere song, waarop Kakoma mooi zingt en wordt bijgestaan door de raps van Damso. Afsluiter Yuzu Balade is uit hetzelfde hout gesneden. Beide tracks getuigen van een songwriterkwaliteit die verder niet altijd op het album wordt tentoongesteld. Daarmee vormt het einde van de plaat een bijzondere mix van singles met rustigere tracks. Toch is dit het punt waarop Lous And The Yakuza op haar best is. De energie die ze op het podium brengt, komt nog niet helemaal goed uit de verf op dit album. Een beetje motorolie laat die auto misschien wat minder sputteren.
Op 11 november verschijnt het volledige album. Beluister hier alvast een van de singles:
