Denk je net klaar te zijn voor je hot girl summer, kun je je plannen omgooien omdat Lucy Dacus een nieuw album heeft. Dan maar een sad girl summer, maar daar is Home Video wel de perfecte soundtrack voor.
Home Video is een nostalgische terugblik op de jeugd van Lucy Dacus. Ze vertelt persoonlijke herinneringen en vertaalt die naar verhalen die herkenbaar aanvoelen voor iedereen. De plaat is kwetsbaar, wat goed te horen is in zowel de lyrics als de sound van bepaalde nummers. Dacus is voornamelijk bekend door boygenius, het indietrio dat ze vormt met Phoebe Bridgers en Julien Baker, die ook te horen zijn op het album.
Dacus groeide op in Richmond en het album blikt terug op haar jeugd daar. Ze zingt over jeugdliefdes, worstelen met religie en fantasieën over het vermoorden van de vader van een vriendin. Een breed scala aan onderwerpen, maar het is zo samenhangend als het maar kan zijn.
Het laatstgenoemde is het onderwerp op Thumbs, een nummer dat al goed in de smaak viel bij fans. Dacus speelt het nummer al sinds 2018 tijdens liveshows, op aanraden van Phoebe Bridgers en Julien Baker. ‘I would kill him/If you let me/I would kill him/Quick and easy’, zingt ze, terwijl ze een kort verhaal vertelt over een ontmoeting tussen vader en dochter die elkaar al een tijd niet meer hebben gezien.
De verhalen op Home Video komen vrijwel allemaal uit de dagboeken die Dacus tijdens haar jeugd bijhield. En waar het op VBS over haar ervaringen op bijbelkamp gaat, gaat het op Triple Dog Dare weer over de eerdergenoemde jeugdliefdes, die niet altijd werkten. In een interview met Rolling Stone vertelt Dacus dat ze het lastig vond om het nummer te schrijven. De singer-songwriter is queer en de realisatie dat dat invloed had op de vriendschap waar ze over zingt, riep vragen bij haar op.
Het album wisselt af tussen rustige gitaarnummers, ballads en nummers waar ineens synths tevoorschijn worden getoverd. First Time springt eruit, met de uptempo gitaar. En op Partner in Crime is Dacus’ stem ineens overladen met autotune. Het refrein, waarin Dacus herhaaldelijk ‘Do you love me?/Do you love me not?’ zingt, is een gigantische oorwurm. De autotune is niet iets dat je verwacht wanneer je aan de plaat begint, maar hij is zeer welkom.
Oude videobanden terugkijken en jeugdherinneringen opnieuw beleven. Huilen, lachen, momenten terugzien die eigenlijk niet relevant zijn. Het is net als Home Video. Op het album staan ook nummers die minder memorabel zijn, zoals Please Stay. Maar als het ergens saai wordt, dan maakt de track daarna het weer helemaal goed. Je zit van begin tot eind op het puntje van je stoel. De plaat is ingetogen, maar toch groots. En zingend over haar jeugd, klinkt Dacus volwassener dan ooit tevoren.
