Als iemand je ooit om de definitie van een radiovriendelijk album vraagt, dan is 4 (The Pink Album) van Lukas Graham een correct antwoord. Het is bijna alsof een AI-robot met die opdracht aan de slag is gegaan. Daarom krijgt de band een koekje van eigen deeg en is de rest van deze recensie geschreven door ChatGPT. Nee, natuurlijk niet. Al had de chatbot ongetwijfeld een aardige poging afgeleverd.
Zo inwisselbaar voelt het overgrote deel van 4 (The Pink Album) aan. Het enige verrassende element is te horen op This Is Me Letting You Go, als de formatie wel heel cringe uit de hoek komt met de lyrics. ‘Now you’re coming back around again (Around again)/Try to use me like a tissue (Achoo).’ Vooral de manier waarop het ‘achoo’ klinkt, geeft de indruk dat Graham heel graag humor wilde verstoppen in zijn muziek. Dat mislukt vrij pijnlijk, terwijl de song muzikaal zo’n beetje het meest onderscheidende is op de plaat. De vrolijke piano trekt je snel het nummer in en de prominente aanwezigheid van de blazers pakt goed uit.
Toch hoor je op 4 (The Pink Album) ondanks het invulwerkje wel dat Lukas Graham Forchhammer en compagnie talent hebben. De pianoballad Never Change is een cliché, maar een bijzonder fraaie. Het werkt beter dan de meeste van de karakteristieke soulvolle funky popsongs, die de band al zijn hele bestaan uitbrengt.
Om de boel wat op te schudden, heeft Lukas Graham nog de hulp ingeschakeld van Khalid, G-Eazy en Mickey Guyton. Op de weliswaar catchy song met die eerste, Wish You Were Here, zijn de teksten in het refrein generieker dan ooit. ‘I wish you were here (x2)/After all this time and all these years/Oh, I, wish you were here.’ De autotune helpt de single ook niet echt. Share That Love met rapper G-Eazy is een stukje beter en Home Movies met zangeres Guyton is het tweede bewijs dat de ballads het beste deel vormen van 4 (The Pink Album).
Helaas is de rest van de nummers behoorlijk plichtmatige inspiratieloze albumvulling. By The Way en Say Forever strijden om de titel: welk nummer ben je na het luisteren het snelst vergeten? Afsluiter One By One toont op de valreep aan dat niet alle ballads van goed niveau zijn.
4 (The Pink Album) van Lukas Graham blaft, boert of bijt niet. Het bestaat. Het zweeft ergens in het rond. Het is aanwezig zonder dat het ruimte in beslag neemt of aandacht opeist. Je kan erlangs kijken en bewegen. Je hoeft het bestaan ervan niet eens te erkennen. Want het is hoogst onwaarschijnlijk dat er ook maar iemand op de wereld is, die zijn muzieksmaak door deze plaat (roze) zal laten kleuren of kenteren.
