Lupe Fiasco – Drogas Light

Waardering

5

Lupe Fiasco kondigde vorig jaar aan dat hij nog drie albums uit zal brengen en dan met pensioen gaat. Drogas light is de eerste van deze serie. Na de aankondiging is hij flink aan het promoten geweest met vijf singles, waarvan de track Jump alles samenvat wat hem een van de betere rappers maakt.

Met zijn hele discografie wil hij bijna altijd een boodschap overbrengen die wordt onderbouwd met slimme wordplay en catchy refreinen. Helaas heeft Lupe Fiasco dit niet altijd goed kunnen uiten met als absoluut dieptepunt het album Lasers. Gelukkig heeft hij sindsdien met elk album het niveau weten op te krikken, Tetsuo & Youth is het meest recente voorbeeld. Van tevoren genoeg reden dus om enthousiast te raken over dit album.

In het intro zegt Lupe dat hij geen album maakt voor de mainstream/billboards maar voor de zwarte markt his one ain’t for Billbo’/ You can stream the album on Silk Road. Geen zorgen overigens, dat concept verlaat hij vaak genoeg, zodat Drogas Light alsnog wat hitjes bevat.

Nadat de intro je subwoofer opblaast met fantastische productie, komt een van de highlights van dit project, namelijk NGL. Zoals eerder genoemd, vat Jump alles samen wat Lupe Fiasco een toprapper maakt, zo ook deze track. Op beide zijn de beats goed, de hooks catchy en er zit een boodschap achter voor de mensen die verder kijken dan hun neus lang is. De boodschap komt vaak voort uit een actueel nieuwsitem, zoals wanneer Lupe op NGL rapt over legalisatie van wiet in verschillende staten: If they legalize that whole thing/niggers ain’t gon’ have no jobs/And Wall Street gon’ run the dope game.

De nummers verschillen veel van elkaar wat betreft kwaliteit, stijl en lyrische toon. Helaas klinkt de meerderheid van het album niet lekker of heeft het andere gebreken. Er zit altijd wel een sprankel van muzikale wijsheid verstopt in deze tracks, maar het ligt vaak wel tussen het afval. De enige twee tracks waar echt zeldzaam weinig uit te halen valt zijn High(interlude) en Law met Simon Sayz. Deze tracks zijn zo moeilijk te volgen, dat het niet meer uitmaakt wat Lupe in de coupletten te vertellen heeft.

Op Promise krijgen we weer een fantastische beat te horen maar een verveelde flow. Nadat er honderd keer I Promise heeft geklonken is het nog steeds onduidelijk wat Lupe nu precies belooft. Op Made in the USA krijgen we een goed tekstueel concept, al bestaat de helft van het nummer wel uit Made in the USA/Made in the USA. City of the the Year is een gebrekkige versie van Schoolboy Q’s hit Man of The Year en Pick up the Phone is een ongewenste terugblik naar Lupe Fiasco’s Lasers-tijdperk. Bijna alles van het tweede gedeelte van het album zijn pop-rap nummers. Bij het tweede gedeelte is de duidelijke stand-out kill, die meer R&B/Neo-Soul is dan rap. Het tweede gedeelte van het album is minder creatief en meer pop dan iets anders. Toch kan je niet stil blijven zitten wanneer je It’s not design hoort.

Zo valt over bijna alle nummers wel wat positiefs te zeggen, maar de gebreken voeren helaas de boventoon. Drogas Light is zeker één keer het luisteren waard om jouw favoriete nummers ervan in je afspeellijst te zetten en dan nooit meer terug te komen voor de rest.