Laidback. Dat kunnen we inmiddels verwachten van de muziek van Mac DeMarco. Zijn productie was dat het afgelopen decennium echter allerminst. Er verscheen bijna jaarlijks een nieuwe collectie van zijn hand: soms een volwaardig album, dan weer een ep. Na het ietwat teleurstellende Here Comes The Cowboy uit 2019 bleef het, op twee demoplaten na, akelig stil rondom de artiest. Geruchten dat hij zou zijn gestopt met muziek maken deden op internetfora alom de rondte. Ondanks dat zijn nieuwste wapenfeit Five Easy Hot Dogs met enige regelmaat vooruit werd geschoven, is het de vraag of het wachten de moeite waard is.
De receptuur voor deze plaat is duidelijk. Op pad per auto met alleen de hoognodige instrumenten en op iedere interessante plek stoppen om een nummer te schrijven. Inpaklijst: een ouderwetse drumcomputer, een gitaarriedel en een aardige baslijn.
Gualala bevat precies die kenmerkende ingrediënten van DeMarco. En het geluid is een welkom ontvangst na al die jaren van afwezigheid. Zingen is er echter niet bij, Five Easy Hot Dogs is in zijn geheel instrumentaal. Ieder lied krijgt wel een naam mee. Zo refereert Gualala, net als de andere songs, aan de plaats waar het nummer zijn ontstaansgeschiedenis kent. Sommige tracks krijgen onmiddellijk een vervolg. Zo is er ook een tweede deel te vinden van Gualala. Op Gualala 2 gebeurt er echter vrij weinig en dat blijkt een voorbode te zijn voor het hele album.
Ook de muziek die is opgenomen in Vancouver krijgt meerdere titels toebedeeld. Het repetitieve gitaarstuk op het eerste deel had niet op plaat hoeven te verschijnen en hangt soms tegen het irritante aan. Opvolgers Vancouver 2 en Vancouver 3 klinken aangenamer, maar voegen weinig toe.
Na nog geen handvol aan tracks begint het geheel al behoorlijk door elkaar te lopen en is onderscheid maken tussen de verschillende liedjes lastig. Op eerder werk klonk DeMarco vaak vermoeid. Je zag hem voor je terwijl je naar zijn muziek luistert: achteroverleunend tegen een boom, tokkelend op zijn gitaar op een late zomermiddag. Five Easy Hot Dogs klinkt bij vlagen zelfs oververmoeid en verveeld, als een lange rit in de auto terwijl de ruitenwissers overuren draaien vanwege de regen.
Het album volledig afschrijven is wel onterecht. De charme ligt meer bij zijn kalmerende werking. Crescent City is een mooi voorbeeld van een track die lekker voortkabbelt. Melodieus wordt het zelden heel sterk, maar hier en daar schijnt er een klein lichtpunt tussen de wolken door in de vorm van tracks als Portland of Edmonton 2. Wellicht is Five Easy Hot Dogs ook eerder weggelegd om als kalme achtergrondmuziek of om te helpen landen na een lange reis.
Al luisterend lijkt het idee van een nieuw album lanceren geherdefinieerd. Het is niet zozeer een volwaardige lp, als wel een collectie aan moodpieces. DeMarco kiest bewust zijn eigen pad. Of dat nou betekent dat hij in z’n eentje op reis gaat met alleen het broodnodige, of een album uitbrengt dat vooral voor zichzelf bedoeld lijkt. Eigen keuzes zijn alleen maar te waarderen aan een artiest. Hopelijk resulteert dat in de toekomst in een spannendere collectie met liedjes.
