Bijna anderhalf jaar moesten de fans van Mac Miller wachten op Circles: het laatste album waar de rapper voor zijn dood aan werkte en het creatieve sluitstuk van zijn bijzondere carrière. Circles is geen onsamenhangende verzameling nummers, zoals postume albums dat weleens kunnen zijn, maar een zorgvuldig gebouwd podium waar Millers bijzondere talent een laatste keer wordt tentoongesteld.
Na Millers overlijden in was het album naar verluidt grotendeels klaar, hoewel onduidelijk is hoe ver het echt af was. Voor de productie van een groot aantal nummers van Circles werkte Miller nauw samen met de Amerikaanse singer-songwriter Jon Brion. Op basis van gesprekken die hij vlak voor zijn dood nog met Miller voerde over wat uiteindelijk dit album zou worden, heeft Brion het geheel afgerond.
Circles is door Miller bedoeld en geschreven als creatieve tegenhanger van zijn vorige album Swimming, dat eind 2018 verscheen. Wat betreft de sound lijkt dat te kloppen: dansbare nummers met disco-achtige beats ontbreken. In plaats daarvan zijn serene, rustige liedjes op Circles in de meerderheid. Het tempo ligt in veel tracks laag, met minimalistische begeleiding. Meer drums, minder studiobeats en veel piano en akoestische gitaar. Zo lijken de producties zoveel mogelijk in dienst te staan van Millers laatste werk: geen afleiding, maar alle aandacht voor zijn teksten en melodieën.
Als geheel laat Circles zich moeilijk binnen een genre plaatsen. Miller bewandelt de lijn tussen zingen en rappen als geen ander, en laat horen veel meer muziekstijlen meester te zijn dan alleen hiphop. Die worden door het album heen voldoende afgewisseld met meer uptempo, hiphopachtige nummers, om het geheel interessant te houden. De laatste vier nummers zijn daarvan een goed voorbeeld: That’s On Me is een kalme, popachtige song die je eerder van een singer-songwriter zou verwachten. Dan volgt Hands, uptempo rap zoals Miller vaker klinkt. Het voorlaatste nummer Surf is het absolute hoogtepunt: een gevoelig, kwetsbaar en opgewekt liefdesliedje met minimale begeleiding. Millers licht hese stem blijkt zich er heel goed voor te lenen. Once a Day sluit het geheel af zoals het met Circles ook begon: rustig, gevoelig, en alle ruimte voor Miller om zijn verhaal te vertellen. En zo lijkt de cirkel rond.
Hoewel Circles qua sound de tegenhanger van Swimming is, liggen de twee albums wat betreft tekst veel dichter bij elkaar. Mac heeft ze duidelijk in ongeveer dezelfde tijd, met ongeveer dezelfde mindset geschreven. De lyrics zijn aangrijpend en Miller stelt zich nog kwetsbaarder op. Tegelijk is Circles als album ook opgewekter dan zijn voorganger. In het gelijknamige nummer Circles combineert Miller moeiteloos pessimisme met een positieve boodschap: ‘Well I drink my whiskey / and you sip your wine /We’re doing well, sitting / watching the world falling down, its decline.’ Zo eindigen op dit album depressieve passages soms in heldere perspectieven, waarin Miller toont zijn beperkingen en verslavingen te accepteren. Bij vlagen zijn de teksten zelfs optimistisch en zorgeloos. Zo zingt hij in Surf: ‘And she, just like I/ Got her head in the clouds/ Don’t need to be lower/ Before it’s all over/I promise we’ll figure it out.
Circles is een prachtige conclusie van de bijzondere creatieve ontwikkeling die Miller in zijn carrière doormaakte. Zelden hoorden we hem zo gevoelig, zo persoonlijk en zo kwetsbaar. En nog nooit werd zo sterk tentoongesteld wat een mooie, gevoelige liedjes hij kon schrijven. Zijn veelal diep introspectieve en reflecterende teksten komen volledig tot hun recht met de vaak minimale, akoestische begeleiding. Circles is aangrijpend en steengoed. Een bijzonder en passend sluitstuk in het oeuvre van Mac Miller.
