Maceo Parker, saxofonist en oudgediende in bands van onder meer James Brown, Parliament en Prince, heeft met Soul Food – Cooking with Maceo zijn zestiende album het levenslicht laten zien. Een plaat vol met originals en covers uit zijn lange funkverleden. Maceo’s onmiskenbare saxofoongeluid is onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van de funk. Samen met Fred Wesley heeft Maceo Parker zijn stempel gedrukt op de veelal staccato blazersrifjes, die kenmerkend geworden zijn voor het jaren zestig en zeventig funkgeluid. Op dit nieuwe album grijpt Maceo met liefde terug op dat verleden. Soul Food – Cooking With Maceo is een gerecht dat vooral klaargemaakt is met ingrediënten uit de keuken van New Orleans. De goedgekozen covers en de sfeer van broeierige Southern funk, zuigen je direct de groove in.
Het album opent met eigen werk, Cross The Track, dat Maceo in 1975 uitbracht met de groep Maceo & the Macks. Het nummer is de afgelopen decennia veel gesampled, en gebruikt in films en games. Het heeft nog niets aan kracht ingeboet; deze remake laat de muzikanten fraai uitkomen. Dit geldt natuurlijk helemaal voor Maceo’s scheurende saxwerk. Met een vette bas wordt het tweede nummer ingezet, Just Kissed My Babe, oorspronkelijk van The Meters. Orgel, bas, drums, blazers en de baritonzang van Maceo zelf grooven dat het een lust heeft.
De remake van Allen Toussaints Yes We Can houdt die groove moeiteloos vast. De band staat als een huis, en levert strakke en straffe funk. Wederom is het de combinatie van een diepe, wat zompige bas met het heldere, knallende koper dat zorgt voor spannende muziek. De saxofoon kreunt en gilt alsof James Brown uit de dood is opgestaan. Zelfs Rock Steady – bekend geworden in de onovertroffen uitvoering van Aretha Franklin – wordt met zoveel enthousiasme en plezier gespeeld, dat je bijna haar versie vergeet. Met Compared To What, als eerste in 1969 door Roberta Flack op de plaat gezet, wordt het tempo iets teruggeschroefd en wordt de jazzkant van Maceo iets meer belicht – hoewel de soul ervan af blijft druipen.
Naast Toussaint en The Meters is Dr John synomiem voor New Orleans, het wekt dan ook geen verbazing dat Maceo de grootse hit van Dr John eert. Right Place Wrong Time krijgt ook zo’n fijne, funky make-over; ingehouden groovend met natuurlijk spetterend saxsolo’s en een immer stuwende bas. Aan het eind van het album lijkt de zang van Maceo bijna op die van Ray Charles, terwijl hij zich Other Side Of The Pillow van Prince eigenmaakt.
Is er nu veel nieuw aan Soul Food – Cooking With Maceo? Nee. Is dat erg? Nee, in zijn geheel niet. Het enthousiasme en plezier waarmee de 77-jarige Maceo Parker en zijn superstrak spelende band je (hernieuwd) laten kennismaken met de geschiedenis van de funk, spat uit de groeven. De erfenis van het geluid uit New Orleans wordt door Maceo met respect, maar tevens met veel vuur en speelplezier, afgestoft. Afgezien van enkele wat rustigere tracks is het verder dansvloervoer wat de klok slaat; geen feest zonder deze nieuwe plaat van Maceo.
