De poppunk en al zijn varianten zijn op rentree. Namen als Bring Me The Horizon, blackbear en recent ook WILLOW trekken het genre, soms na een opfrisser, naar een nieuw publiek. En niet geheel toevallig zijn het ook die drie namen die een plek bemachtigd hebben op het nieuwe album van Machine Gun Kelly. mainstream sellout barst van de samenwerkingen, ook van (verder) buiten het genre. Dat houdt de plaat gevarieerd.
De muzikant scoorde twee jaar geleden met zijn vorige album: Tickets To My Downfall. Vooral de track my ex’s best friend, ook samen met blackbear, deed het goed. Het is nog altijd de grootste hit van Machine Gun Kelly, maar belangrijker: de track maakte de weg vrij voor andere artiesten. MGK maakte poppunk weer toegankelijk voor een breder publiek door stijlen van bijvoorbeeld blink-182 (drummer Travis Barker werkte mee aan de plaat) te combineren met rap.
Zijn nieuwkomer is met 40 minuten behoorlijk uitgebreid. Toch vervelen die 40 minuten vrijwel niet. De plaat luistert lekker weg. Dat dankt de plaat aan de vele samenwerkingen, waar de beste tracks op leunen. maybe, met metalband Bring Me The Horizon, is lekker uptempo. De vocalen van zanger Oliver Skyses matchen perfect met de stem van Machine Gun Kelly.
Zangeres Willow Smith, kortweg WILLOW en dochter van, inderdaad, heeft zich afgelopen jaar al meermaals bewezen. Ze kwam met t r a n s p a r a n t s o u l op de proppen, een coproductie met blink-182 drummer Travis Barker. Op de plaat van Kelly is de zangeres te horen op emo girl. Het contrast tussen de mannen- en vrouwenstem werkt prettig.
Tot slot springt ook die in california, met de medewerking van Gunna, Young Thug & Landron Barker weer een track met hiphopinvloeden, in het oog. Een fijne, kalmere outsider op de plaat. mainstream sellout heeft al deze uitstapjes naar andere artiesten nodig om niet te vervelen. Toch is dit album wel degelijk het verdienste van Machine Gun Kelly zelf. De muzikant vormt een prettige constante factor op een tracklist die door allerlei verschillende artiesten en stromingen wordt ingekleurd.
Een echte hitsingle, die een track als my ex’s best friend kan evenaren, ontbreekt op mainstream sellout. Sterker nog: geen enkele track komt ook maar in de buurt. De plaat heeft alleen maar leuke liedjes en hooguit een aantal betere liedjes. Verder niks dat uitermate sterk is. Het feit dat Machine Gun Kelly zo massaal de hulp van anderen in moest schakelen, is eigenlijk ook een beetje een zwaktebod. Slechts de helft van de plaat is solowerk en juist die nummers blijven niet hangen.
Vorige week maakte de artiest bekend dat hij zijn Europese tour afsluit in de AFAS Live in Amsterdam. Waarschijnlijk zonder versterking en sowieso vast niet met álle acht acts die hem op mainstream sellout bijstaan. Of het hem solo ook lukt om een volledige set interessant te blijven, is nog maar de vraag.
