Travis Barker is een druk man. Regelmatig neemt de Blink-182-drummer een uitstapje van zijn werk om met andere artiesten de studio in te duiken. De afgelopen jaren wist hij van geen ophouden. Onlangs werkte hij samen met onder meer Yungblud, Run the Jewels, James Arthur en Nothing, Nowhere. De volgende in dat lijstje is Machine Gun Kelly. Hij wilde het rappen verruilen voor zingen en hiphop voor poppunk. Wie bel je dan voor de productie? Travis Barker, natuurlijk.
De opening van Tickets To My Downfall is rustig. Machine Gun Kelly begeleidt zichzelf kalmpjes op een gitaar. Na driekwart minuut neemt het tempo echter toe en gaat Barker los op de drums. Ook de gitaren worden opgevoerd. Dat belooft veel goeds. De opener Title Track wordt gevolgd door Kiss Kiss; een nummer met dezelfde energie, maar als je naar andere aspecten kijkt, wordt het al gauw minder. De tekst is niet erg origineel en heel repetitief. Zo is de tekst ‘Kiss kiss, kiss kiss the bottle’ meer dan de helft van de nog geen tweeënhalve minuut durende track te horen. Ook komt hier naar voren dat Machine Gun Kelly nog flink aan zijn zangkunsten te werken heeft, want echt goed klinkt het niet. Hij zingt vaak zeurderig en een beetje brullend.
Helaas staan er meer slappe nummers op het album, zeker wat betreft tekst en zang. Voorbeelden van weinig memorabele nummers zijn Lonely en All I Know. Beide tracks zijn saai, blijven niet bepaald hangen en het gastoptreden van Trippie Redd op het laatstgenoemde nummer maakt het er niet veel beter op. Een feature die wel geslaagd is, is die van Halsey op Forget Me Too. In haar stem zit veel meer kracht en de combinatie met het stevige drumwerk van Travis Barker luistert heel fijn weg.
Tickets To My Downfall heeft gelukkig nog andere hoogtepunten te bieden, in de vorm van Bloody Valentine en Concert for Aliens, welke allebei eerder als single verschenen. Hoewel de vocalen van Machine Gun Kelly hier ook niet opperbest zijn, heeft Bloody Valentine genoeg positieve eigenschappen – het is een catchy track met teksten die echt ergens over gaan. Ook worden het tempo en drumwerk opgevoerd en is de zang beter dan op de andere nummers. Voor Concert for Aliens geldt ongeveer hetzelfde. Net als veel nummers op het album doet het denken aan de poppunk zoals Blink-182 die in de jaren ’00 maakte.
Leuk, zo’n nostalgische trip naar het verleden, maar dat is misschien ook het probleem van deze plaat. Er gebeuren weinige nieuwe, spannende dingen. Het is een beetje alsof je Blink-182 op Ali Express bestelt. Waar je hoopt dat Machine Gun Kelly zich laat inspireren voor origineel materiaal met een eigen identiteit, is Tickets To My Downfall vooral een kopie van wat anderen al eerder deden. Het album is vrolijk en hier en daar sterk, maar mist originaliteit en goede vocalen. Machine Gun Kelly blijkt een betere rapper dan zanger te zijn – dit project moet het vooral hebben van de producer.