Kort nadat Maggie Rogers een online sensatie werd, tekende de zangeres een contract bij Capitol Records, waar ze ruim de tijd nam om haar derde album Heard It in a Past Life te maken. Reikhalzend werd er door fans en muziekliefhebbers naar dit album uitgekeken. De reden hiervoor is natuurlijk Alaska, het nummer dat Rogers in 2016 op de kaart zette en één van de meest besproken tracks van dat jaar genoemd mag worden. En hoewel dit nummer vandaag de dag nog steeds Rogers’ sterkste creatie is, valt de rest van Heard It in a Past Life geenszins tegen.
Het album volgt muzikaal gezien vooral het concept dat met Alaska neergezet is. Rogers schotelt ons dromerige doch voornamelijk uptempo synthpopsongs met de nodige folkinvloeden voor. Met het dansbare Give a Little start het album aangenaam en opbeurend. Vooral het achtergrondkoortje in het refrein blijft goed in het hoofd rondzingen. Overnight en The Knife borduren qua sfeer en ritme voort op Give a Little en zijn tevens aanstekelijke tracks, waardoor het album met een subliem trio opent.
Tekstueel blikt Rogers terug op de veranderingen die ze de afgelopen jaren (haar ‘past life’) heeft doorgemaakt, zowel op persoonlijk als op professioneel vlak. De zangeres is zichzelf een beetje kwijtgeraakt. Dat wordt zeker duidelijk op Light On, waarin Rogers zingt over de moeilijke momenten die ze doormaakte toen ze plotsklaps in de spotlights stond en moest omgaan met alle mensen die ineens een mening over haar hadden. Het nummer is echter geen zware luisterkost. Het klinkt mede door het fijne gitaarriffje uiterst vrolijk en hoopgevend. Daarnaast bevat het hitpotentie.
Een adempauze vinden we halverwege bij pianoballad Past Life, dat het conflict tussen het oude en het nieuwe van Rogers centraal stelt. Dit nummer grijpt direct de aandacht en zorgt voor wat afwisseling na de doorgaande beats van de eerdere tracks. Daarnaast geeft het Maggie vocaal de kans om zich zonder poespas in de kijker te spelen, wat ze dan ook met glorie doet.
Say It biedt door de toevoeging van een dosis R&B ook een geluid dat we nog niet van Rogers gehoord hebben. Het nummer laat het hart helaas niet sneller kloppen en valt in de categorie albumopvulling. Ook Falling Water kabbelt wat voort en is meer een stilstaand beekje dan een stromende rivier. Gelukkig herpakt Rogers zich na deze missers goed. Vooral met Back in My Body wordt op de valreep nog een meesterwerkje afgeleverd. Dit nummer bouwt door de galmende drums krachtig op en geeft zoals de titel al verklapt het vermoeden dat Maggie weer goed in haar vel zit. Zij heeft zichzelf teruggevonden, waarmee de cirkel rond is.
Het meisje dat Pharrell Williams liet huilen. Zo leerden we Maggie Rogers in eerste instantie kennen. Met dit album is duidelijk geworden dat Rogers inmiddels meer credits verdient en dat ze haar eigen pad gevonden heeft. Een pad dat je als luisteraar op Heard It in a Past Life eigenlijk hand in hand met haar bewandelt en waarop – ondanks de hobbels – geregeld een dansje gedaan mag worden.
