De stijlen die Manchester Orchestra door de jaren heen beslagen heeft, zijn zeer uiteenlopend. Van wat hardere rock op de eerste platen tot een conceptueler A Black Mile To The Surface. Op The Million Masks Of God kiest de band voor het pad dat daartussen slingert en niets nieuws bestrijkt.
Manchester Orchestra trapt af met Inaudible. Het gaat wat ver om te zeggen dat deze track beter ‘onhoorbaar’ had kunnen blijven, maar de lichte galm en echo in de zangpartijen van Andy Hull zijn niet direct een lust voor het oor. Dat is zonde, want qua compositie spreekt de track een stuk meer aan. Gelukkig schakelt Manchester Orchestra daarna over naar de normalere gang van zaken en komen er zo een flink aantal goede tracks uitgerold.
Toch stopt de band er af en toe een storend elementje tussen. Zo is op Annie het afwijkende ritme van de drums behoorlijk irritant. Alsof ze er iemand hebben neergezet die geen maat kan houden. Nu heeft Tim Very vaak genoeg bewezen dat uitstekend te kunnen, dus lijkt het een bewuste keuze van de Amerikanen. Op bijvoorbeeld Dinosaur doet Very hetzelfde, maar dan een stuk minder nadrukkelijk. Daardoor blendt het drumwerk beter in met de rest van het nummer, dat na een toffe opbouw op twee derde een weergaloze climax kent. Samen met Angel Of Death en The Internet behoort Dinosaur tot de beste songs op The Million Masks Of God. Ook de twee eerder uitgebrachte singles Keel Timing en Bed Head zijn prima toevoegingen aan het oeuvre van de band.
Opvallend is dat het album licht klinkt in vergelijking met zijn voorganger, die soms op sommige momenten wat zwaarmoedigs en onheilspellends over zich heen had hangen, al gold dat zeker niet voor alle nummers. Maar waar A Black Mile To The Surface (gemaakt rondom de geboorte van de dochter van Hull) ging over het leven, focust The Million Masks Of God (gemaakt tijdens de laatste weken van gitarist Robert McDowell zijn vader) op de dood, het verwerken van verlies en het hiernamaals. Dat hoor je in de teksten beter terug dan in de arrangementen. ‘Let me extinguish the habit/The sequence, the loss, in my mind/Now I believe in the ghost.’
Op The Million Masks Of God mist Manchester Orchestra soms toch een echt eigen smoel. Er zitten iets te veel nummers tussen die het net niet hebben. Het slingerende pad van de indierockers beklimt af en toe de heuvels, maar daalt alweer af voordat de toppen bereikt zijn.
