De Zweedse indierock formatie is vooral bekend van de hitsingle Dance With Somebody, maar als je dat verwacht van het nieuwe album kom je bedrogen uit. Niet dat dat een nadeel is, Aelita is een zeer verrassend album.
Mandio Diao draait al heel wat jaartjes mee. In 2002 brachten ze met Bring ‘Em In hun eerst plaat uit. Zweden veroverden ze meteen en later volgden succes in vooral Duitstalige landen en, niet geheel verrassend want welke band niet, Japan. Vooral het album Give Me Fire (2008) met de eerder genoemde hitsingle Dance With Somebody en Gloria deed het erg goed.
Met Aelita is de band toe aan hun zevende studioalbum en intussen staan ze in Zweden al weer op nummer 1. Nu zegt dat op het eerste gezicht niet enorm veel, Zweden is hun thuisland en ze zijn er ongekend populair. Toch is dit niet zomaar een eerste plek. Mando Diao is een totaal andere weg ingeslagen en blijkbaar niet tevergeefs.
Het loont zeker niet altijd om een andere directie te kiezen. Fans zijn een bepaalde sound gewend. Denk maar eens aan Metallica met St. Anger. Wat een glorieuze comeback had moeten worden met een nieuwe, droge en metalen sound, werd een sof. Het album werd door een groot deel van de trouwe fans uitgekotst. Het leek niets op hun oude geluid en de gitaarsolo’s waren compleet verdwenen. De band koos eieren voor hun geld en keerden terug met Death Magnetic: terug was het oude geluid, terug waren de solo’s en terug waren de fans.
Een stap in het duister dus voor de Zweedse formatie, maar wel een weloverwogen en zorgvuldig uitgevoerde. Het tien nummers tellende album zit goed in elkaar. Wat overheerst is een gevoel dat het best in het Engels omschreven kan worden: haunting. Het zijn zeker geen makkelijk te verteren popsongs a la Dance With Somebody, maar de nummers hebben een donkere ondertoon.
Aelita doet qua sound denken aan de soundtrack van Drive. Een nummer als Nightcall van Kavinsky bijvoorbeeld, minus de robotische stem. De stijl zou kunnen worden omschreven als een mix van electronic / 80’s / indie / poprock. Verstandiger is om dit direct weer te vergeten, het album op te zetten en de ogen te sluiten. Laat je meevoeren.
De donkere tonen overheersen, maar zo nu een dan zitten er ook luchtiger nummers tussen als Lonely Driver en Sweet Wet Dreams, om te zorgen dat het album niet te zwaar wordt. De laatste twee nummers van het album, Romeo en Make You Mine, hebben niet de donkere gloed nog de luchtigheid die het album kenmerken. Ze hadden eigenlijk weggelaten kunnen worden. Twee overbodige tracks op een tien nummers tellend album is best veel. Jammer, maar niet onoverkomelijk.
Aelita is nu al een van de meest verrassende albums van het jaar. Het zit sterk in elkaar en doet ons verlangen naar meer.
