Marcus King mag nog maar 26 jaar zijn, diep van binnen huist een oude ziel. Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Free. Het zijn de groten uit het verleden die King van inspiratie voorzien. In de titel maar even benadrukken dat hij de dertig nog niet is gepasseerd, moet de Amerikaan gedacht hebben. Young Blood benadrukt dat ‘degelijk’ voor iemand met het talent van King niet voldoende is.
Young Blood is het tweede soloalbum van King dat is geproduceerd door The Black Keys’ Dan Auerbach. De invloed van Auerbach is duidelijk hoorbaar. Over de met blues doorspekte sound ligt een rammelend garagerocklaagje. Het past uitstekend bij het uitgangspunt van Young Blood: niet al te veel uitwerken, instrumenten inpluggen en zien waar het schip strandt. Veruit de meeste nummers zijn binnen enkele uren in elkaar gezet. Het levert een elftal tracks op met een ontspannen vibe, waarbij knap genoeg niet of nauwelijks is ingeleverd op kwaliteit.
Toch zit er ook een nadeel aan die ruwe, haast intuïtieve aanpak. Achtereenvolgens It’s Too Late, Lie Lie Lie, Rescue Me, Pain en Good And Gone zijn stuk voor stuk behoorlijk lekkere bluesrocktracks, maar zo achter elkaar wel heel erg van hetzelfde laken een pak. Het is gedegen gemaakt, de een (Good And Gone) nét wat gruiziger dan de ander (Rescue Me), en sterk gezongen. Maar dat was het ook wel. Nergens een opveermoment. Geen verrassingen. Nooit hangt je kin op de grond van de verbazing. Er wordt goed gekookt met hetzelfde hoofdingrediënt in diverse variaties, maar verandering van spijs doet uiteindelijk pas écht eten.
De ban wordt eigenlijk pas gebroken als Young Blood halverwege is. Blood On The Tracks wijkt behoorlijk af van de muziek tot dan toe en voelt daardoor alsof je na vijf lekkere, maar doodgewone chocoladerepen eindelijk die gouden wikkel vindt. Blood On The Tracks kent een hoog Creedence Clearwater Revival-gehalte met een groovy ritme, overdonderend goede zang en Auerbach die met de mellotron aan zijn handen voor extra jus zorgt. Een heerlijk staaltje onvervalste swamp rock.
Het lijkt of King de eerste vijf tracks vooral heeft gebruikt om op te warmen en vervolgens vol gas naar het einde van de plaat te razen. Want de tweede helft van Young Blood heeft een stuk meer variatie in huis. Het stoempende Aim High laat horen hoeveel beheersing King over zowel zijn stem als zijn gitaar heeft. Hartverscheurende kreten en jankende gitaarsolo’s vliegen je tegemoet. Dark Cloud valt op door de combinatie van ruige coupletten en een meer clean refrein. En de woorden van slottrack Blues Worse Than I Ever Had komen niet alleen recht uit Kings hart, de wisselwerking tussen de ingetogen zang en het uitgesproken gitaarwerk sorteert effect.
Wie op zoek is naar een aangename bluesrockplaat mag Young Blood van Marcus King eigenlijk niet negeren. Verwacht echter niet dat er grenzen worden verlegd. King teert in hoge mate op de muziek die zijn idolen een jaar of vijftig geleden al maakten en wijkt daarbij nauwelijks van zijn lijn. En dat mag allemaal prima klinken, het haalt de toegevoegde waarde van Young Blood behoorlijk naar beneden.
