Tijdens liveoptredens was ze er al niet vies van en de naam van het album geeft het eigenlijk al weg. Covers van Marika Hackman staat vol met, je raadt het al, covers. Van Radiohead tot Beyonce en van The Shins tot Grimes, niets is te gek. Waar Hackmans laatste albums wat indiepopperig waren, lijkt dit meer op haar debuutalbum We Slept At Last.
Haar debuutalbum bestond voornamelijk uit folk met melancholische teksten, wat aardig overeenkomt met de rest van Hackmans repertoire. De Britse singer-songwriter maakt voornamelijk alternatieve muziek, die ook wel wat wegheeft van folk. Vaak met melancholische teksten en dat is op Covers meteen te horen. Het Album opent met Hackmans interpretatie van Radioheads B-side You Never Wash Up After Yourself, dat van zichzelf al niet zo vrolijk is.
Na Radiohead volgt een cover van The Shins. Phantom Limb, om precies te zijn. Het nummer gaat over een geheime lesbische relatie op de middelbare school. Hackman geeft aan dat ze het nummer niet expres heeft gekozen, maar de zangeres is zelf queer. Puur toeval. In een interview met NME geeft Hackman aan dat ze vroeger zelf veel naar het nummer luisterde. Waar de versie van The Shins vrolijk en upbeat is, is de versie op Covers wat rustiger.
In hetzelfde interview gaf de singer-songwriter aan dat ze tijdens de lockdown eigenlijk aan haar vierde album wilde werken, maar dat de creativiteit ver te zoeken was. Toen heeft ze besloten om een album met covers te maken, omdat ze graag covers zingt en omdat het een goede manier is om te experimenteren en nieuwe technieken te leren.
Ze heeft deze nummers gekozen omdat ze het zelf toffe nummers vindt en hoewel het een ontzettend breed scala aan artiesten is, hebben alle covers dezelfde ondertoon. Het gaat goed samen. Wie had verwacht dat Realiti van Grimes, wat op zichzelf al wat buitenaards klinkt, nog beter kon klinken op een compleet andere manier. Lyrics zoals ‘When we were young, we used to get so close to it/And you were scared and you were beautiful/I wanna peer over the edge and see in death/If we are always the same’ lenen zich prima voor een wat langzamer, minder raar en melancholischer nummer.
Het album sluit af met een cover van All Night van Beyonce. ‘All night long/Love all night long/Sweet love all night long’ en ‘I’m gonna kiss up and rub up and feel up/Kiss up and rub op and feel up on you’. Het thema is duidelijk, dat is seks. Iets waar Hackman niet geheel onbekend mee is, want op Any Human Friend, haar laatste plaat, was seks een veelvoorkomend thema. Wederom is de gecoverde versie wat langzamer dan het origineel en niemand kan toppen aan Beyonce natuurlijk, maar Hackman geeft er een prachtige eigen draai aan. Een ding is zeker, de covers gaan haar goed af. Of deze plaat de toon zet voor Hackmans toekomstige eigen werk is nog maar de vraag, maar veelbelovend is het zeker.
