De Britse rockband Marillion bestaat al ruim veertig jaar en heeft gedurende deze periode meerdere klassiekers afgeleverd. Na het alom geprezen F*** Everybody And Run (F E A R) uit 2016 is An Hour Before It’s Dark het volgende juweeltje van de mannen. De voornaamste thema’s van dit twintigste studioalbum zijn de onderwerpen waar zanger Steve Hogarth zich zorgen over maakt: de pandemie en de klimaatcrisis.
An Hour Before It’s Dark werd vorig jaar opgenomen met vaste producer Michael Hunter, waarbij de band hulp kreeg van het Engelse koor Choir Noir en In Praise Of Folly, het strijkkwartet waarmee men de laatste jaren intensief heeft samengewerkt.
Openingsnummer Be Hard On Yourself trapt af met de keyboards van Mark Kelly en de sfeervolle stemmen van Choir Noir. De track klokt bijna tien minuten, maar is onderverdeeld in een aantal subtitels, een aanpak die Marillion vaker hanteert bij lange songs. Met name het eerste gedeelte The Tear In The Big Picture is briljant, waarbij de stem van Hogarth en de gitaar van Steve Rothery excelleren. Hogarth is bezig met zijn tweede jeugd, want hij klinkt opvallend fris en fruitig. Lust For Luxury vormt het bombastische middengedeelte, waarin drummer Ian Mosley en bassist Pete Trawavas nadrukkelijk aanwezig zijn. You Can Learn is daarna het waarschuwende, maar optimistische einde van Be Hard Of Yourself, dat als geheel enigszins te vergelijken is met het geweldige epos The Invisible Man van Marbles uit 2004.
Na het korte intro Only A Kiss is de single Murder Machines aan de beurt. De melodie van het refrein met de indrukwekkende tekst ‘I put my arms around her and I killed her with love’ blijft nog dagenlang in je hoofd rondspoken. De tandem Rothery en Kelly is ook hier weer ijzersterk bezig. Choir Noir introduceert daarna het mooiste lied van het album, The Crow And The Nightingale. Intens tot op het bot, sfeervol op de juiste momenten en de dames en heren van het koor schroeven het niveau nog een graad op. De kippenvel opwekkende gitaarsolo van Rothery is de heerlijke kers op de taart die The Crow And The Nightingale heet.
Ook het over vijf parten gespreide Sierra Leone weet van de eerste tot de laatste toon te boeien. De overgangen zijn niet geforceerd – zoals bij Marillion soms wel het geval is – maar zorgen hier juist voor een vloeiend, afwisselend nummer. Het ruim een kwartier durende Care is het formidabele slotstuk en gaat zoals de titel al doet vermoeden over de zorg tijdens de pandemie. Wederom kippenvel bij een gitaarsolo van Rothery in het sublieme tussengedeelte Every Cell. Na het emotionele Angels On Earth, waarin het zorgpersoneel op waardige wijze wordt geprezen, is het album klaar en ben je overdonderd door de schoonheid van dit meesterwerk.
Iemand zei tegen Kelly dat de muziek in deze fase van hun carrière eigenlijk niet meer zo goed zou moeten zijn, wat een enorm compliment is. An Hour Before It’s Dark is zonder enige twijfel het beste werk dat Marillion sinds 1995 (Afraid Of Sunlight) heeft gemaakt. De nummers zijn veel toegankelijker dan de extreem lange nummers van F E A R en ze zijn allemaal van bijzonder hoog niveau. Na het beluisteren van het album heb je gewoon zin om op repeat te drukken.
