Steve Hogarth werd dertig jaar geleden de opvolger van Fish als zanger van de Britse rockband Marillion. Dit jubileum was voor de band aanleiding om iets speciaals uit te brengen. De afgelopen jaren werden de heren bij hun concerten meermalen vergezeld door het uit vier strijkers bestaande In Praise Of Folly String Quartet, aangevuld met fluitiste Emma Halnan en Sam Morris op Franse hoorn. Het logische vervolg was om met hen de studio in te gaan met als resultaat het album With Friends From The Orchestra.
Voor dit album schreef producer Michael Hunter nieuwe arrangementen voor negen tracks. Marillion kan putten uit een gigantisch oeuvre, dus dan is het vooral een kwestie van de juiste nummers kiezen. Daar is de band op een paar uitzonderingen na in geslaagd. The Sky Above The Rain is bijvoorbeeld uitermate geschikt voor With Friends From The Orchestra. Het origineel van het album Sounds That Can’t Be Made is al mooi, maar er was ruimte voor verbetering en dat heeft Marillion ten volle benut: het is nu ongelofelijk mooi. Slimme overgangen tussen de rustige en de iets stevigere stukken en bijdragen met toegevoegde waarde door ‘The Orchestra’. In het kalme begin zit een prachtige flow; het middenstuk is mysterieus met een prachtige gitaarsolo van Steve Rothery. In het laatste gedeelte veel strijkers die Hogarth begeleiden naar een waanzinnige climax. The Sky Above the Rain is tien minuten genieten.
Ook Estonia heeft een upgrade gekregen. Het mooie klassieke intro is een aanvulling en zet meteen de sfeer neer van dit emotionele nummer over de scheepsramp met de Estonia in september 1994. Een klassieker wordt daarmee nog klassieker. In het verlengde tussenstuk een mooi samenspel tussen het In Praise Of Folly String Quartet en de keyboards van Mark Kelly. Geen schokkende veranderingen bij The Hollow Man van het briljante Brave uit 1994. De stem van Hogarth is nog steeds de grote ster van dit kippenvelnummer. Deze keer niet alleen begeleid door de piano, maar ook door het zeskoppige orkest. De slotwoorden ‘We’re tin-hard and we rattle when we’re shaken’ werden op Brave nog gemompeld, maar hier vol overtuiging uitgesproken.
Op With Friends From The Orchestra staan ook nummers waar Marillion om bekend staat: tracks van meer dan een kwartier die een verhaal vertellen. De nieuwe versie van het epos This Strange Engine voegt echter weinig toe. Het blijft zestien minuten boeiend, maar je vraagt je af waar het orkest is gebleven en waarom de saxofoonsolo niet is gesneuveld. Het is voor Hogarth een persoonlijk nummer over zijn vader, maar hier wordt het door hem iets te dramatisch gezongen. Wel een speciale vermelding voor het toetsenwerk van Kelly, maar voor zo’n lang nummer is dit een magere oogst.
Dat het ook anders kan bewijst het nog langere Ocean Cloud, dat over Don Allum gaat, de man die heen en weer de Atlantische Oceaan over is geroeid. Het origineel van Marbles is zeer bombastisch, maar een paar veranderingen hebben het een stuk minder zwaar gemaakt. Alhoewel de inbreng van het orkest hierbij beperkt is, toch een compliment voor de manier waarop dit onder fans bijzonder populaire nummer is aangepast.
De conclusie is dat de toevoeging van een orkest soms werkt en soms ook niet. Een prachtig nummer blijft een prachtig nummer, maar sommige nummers zijn gewoon niet te verbeteren. Bij Seasons End leidt het orkest zelfs een beetje af van de schoonheid van het liedje. Toch is With Friends From The Orchestra een mooi document van dertig jaar Steve Hogarth bij Marillion geworden.
