Marisa And The Moths zorgen gelijk voor zorgen aan het begin van het nieuwe album What Doesn’t Kill You. De Evanescence-achtige ballad Cursed toont zangeres Marisa Rodriguez op haar meest kwetsbaar. Ze bezingt de impact van een toxische relatie. ‘You cursed me.’ Het gaat door merg en been. Hoe komt iemand met zoveel emoties er ooit weer bovenop?
Openen met de pianoballad is niet alleen de manier waarop Marisa And The Moths Rodriguez’ verhaal vertellen. Het is ook een vorm van zand in de ogen strooien. Zo kwetsbaar als de zangeres opent, zo zelfverzekerd is ze vanaf het moment dat de laatste klanken van Cursed verdwijnen. Het is duidelijk wat Rodriguez wil zeggen tegen de persoon die haar in het verleden zoveel problemen heeft bezorgd: je hebt alles geprobeerd, maar mij heb je niet klein gekregen. Een dikke middelvinger in de vorm van een serie stampende rocktracks.
In Get It Off My Chest is de toon van What Doesn’t Kill You gelijk van hele andere aard. Dreigend. Een nummer over het spijt hebben van fouten uit het verleden, maar aan de andere kant ook de positieve kant daarvan inzien: fouten leveren belangrijke levenslessen op. Het is duidelijk dat Rodriguez niet op medelijden zit te wachten. Ze zingt met de kracht van iemand als Lzzy Hale, terwijl haar bandgenoten Alter Bridge-achtige rockmuziek uit hun instrumenten halen.
Het gas gaat in deze fase van What Doesn’t Kill You nergens meer terug. Nou ja, heel even dan, in de intro van Borderline. Het duurt slechts veertig seconden, want Marisa And The Moths hebben in hun korte carrière een reputatie hoog te houden: energiek en furieus. En dus heeft ook Borderline een stevig refrein aangemeten gekregen. In sterke rockers als Who Are You Waiting For? en SAD komt het meest belangrijke ingrediënt van de band vol tot wasdom: de indrukwekkende stem van frontvrouw Rodriguez.
De tornado die What Doesn’t Kill You heet, begint naar verloop van tijd toch zijn tol te eisen. Marisa And The Moths gaan als een raket en het vreet best wat energie om de band bij te benen als luisteraar. Met twee korte interludes en een ballad halverwege (Straight-Laced) probeert het Britse viertal nog wel voor rustmomenten te zorgen, maar op een totaal van zestien tracks krijg je daarmee de hartslag echt niet voldoende omlaag. Tegen de tijd dat je bij Serotonin bent aanbeland, ben je eigenlijk al wel verzadigd. En dan moet je nog een kwartier…
Nee, uitgebalanceerd kun je het album van Marisa And The Moths niet noemen. De band heeft duidelijke kwaliteiten en het is te prijzen dat de lyrics én de nummervolgorde een verhaal vertellen. Bovendien is Rodriguez iemand die met haar talent een iconische status binnen de hardrockwereld zou kunnen opbouwen. Maar het viertal wil zich iets te graag bewijzen. Een nummer of vier, vijf minder en What Doesn’t Kill You was gemakkelijker te verteren geweest. Een foute inschatting van een nog onervaren band. Maar zoals Marisa And The Moths weten: juist daaruit kun je lering trekken.
