Dertig jaar sinds haar debuutalbum de vraag What’s the 411? stelde, en slechts enkele dagen voordat ze verscheen in de Super Bowl LVI halftime show, bewijst Mary J. Blige dat de glans op haar kroon als de koningin van Hip-Hop Soul onaangetast blijft. Haar heerschappij in de muziekwereld is onverminderd en wordt zelfs een beetje versterkt, of althans dat werd gespeculeerd. Good Morning Gorgeous, haar eerste album bij 300 Entertainment, een label waar Young Thug en Megan Thee Stallion ook mee verbonden zijn, heeft een ander randje dan normaal.
Good Morning Gorgeous werd met drie verschillende singles gepromoot. Het titelnummer van het album is een gospelachtige boodschap van empowerment die nooit helemaal in de tweede versnelling komt. Amazing, alweer een van de miljoenen inwisselbare, gerapte nummers die Blige ver uit haar element halen en een nummer dat duidelijk aanvoelt als een truc voor veel streams. En het door DJ Khaled geruïneerde Rent Money, waar Blige net naast de plank sloeg. De stoffige en minimalistische productie is interessant en is een ode aan één van rappers Biggie’s nummers, maar de teksten zijn een beetje slordig, net als Blige’s monotone zang.
Ondanks de wat wankelende start van Good Morning Gorgeous, behaalt Blige wel nog enkele overwinningen nu dat de plaat volledig uit is. De eerste helft van het album is een beetje een worsteling. Opener No Idea is een samenvatting van Blige’s reis en herinnert de luisteraar eraan dat je nooit weet waar een reis je zal brengen: “I know you’re thinking that you might know what it is/ Still have no idea/ ‘Cause when you finally understand just what it is/ Still have no idea”. Het nummer is niet aanstootgevend, maar voelt zeker als versleten grond. On Top en Here With Me lijden aan dezelfde zonden als de eerdere singles. De eerste is eigenlijk Amazing, maar dan deel twee. Ondanks een solide cameo van Fivio Foreign, die langzaam tot zijn recht komt, maakt de single niet veel indruk en blijft het talent van Blige een beetje hangen op de achtergrond. Ook Here With Me beweegt op een slakkengang terwijl Blige een schokkerige rapflow levert. Het gaat niet goed samen en het is niet aantrekkelijk. We krijgen echter wel Love Will Never, een indrukwekkend aanbod waarin Blige stuitert tussen rinkelende toetsen. Het voelt als een natuurlijke evolutie van haar My Life-tijdperk, in plaats van de TikTok-cosplay van Amazing en On Top.
Zodra we de vroege misstappen omzeilen, gaat het album echt van start in de tweede helft. Love Without the Heartbreak is waar we op hebben gewacht: “I never claimed to be a genius/ I lived long enough to see this/ Thought it was love, but I was dreamin’”. De Blige van dertig jaar geleden is terug. De passie en eerlijkheid die ze op deze plaat geeft, is precies waar Blige voor staat; sterke en krachtige teksten met een goede flow. Ook Falling in Love met London On Da Track brengt de broodnodige energie op het album, net zoals Enough doorloopt het veel verzet en passie. Alle drie hebben ze Blige op haar best weergegeven; vurig en fervent.
Aan het einde van het album biedt ze een speciale traktatie: een weelderig duet met Usher in de vorm van Need Love. De romantische ballad voelt als een flashback naar de gloriedagen van de hedendaagse R&B, toen Blige en Usher het popmuzieklandschap domineerden. Het is een behoorlijk solide manier om de plaat mee af te sluiten.
Oude fans kunnen de haarscherpe focus van Blige’s beste hiphop-soul albums missen. Maar haar pogingen om de stemming te verlichten en wat vreugde in haar leven te brengen op Good Morning Gorgeous is een waardige afweging. Ze is verder gegaan met die gouden jaren, maar ze is ze niet vergeten.
