Al jaren wordt de Nederlandse singer-songwriter Maurice van Hoek gezien als een groot talent. Op het snijvlak van country en americana is de spoeling van eigen bodem dun, maar de onmiskenbare kwaliteit van Van Hoek maakt dit ruimschoots goed. Nadat zijn debuutalbum Live Forevermore uit 2016 in betrekkelijke anonimiteit verscheen, kon zijn tweede plaat Traveling Man uit 2018 rekenen op meer bijval. Van Hoek is inmiddels toe aan zijn derde langspeelplaat, Changing Lanes. En die titel is beter gekozen dan Van Hoek zelf waarschijnlijk kon vermoeden.
Old Enough To Know Better is de song waarmee het album begint. Een opvallend goede en verrassende keuze. Kalm, introspectief en zwanger van nostalgie. Vervolgens horen we met titeltrack Changing Lanes een heel andere kant van Van Hoek. ‘The road’s getting clear and I’m shifting gear/ Got my signal turned on/ I’m changing lanes, it’s time for a change.’ Vooruit kijken, de wijde wereld in, schepen achter je verbranden. Dat werk. En zo overtuigend gebracht dat je direct bij hem zou instappen, mocht hij je een plaats aanbieden op de bijrijdersstoel. Call You Mine kent in het refrein een dromerig mooi akkoordenschema dat doet denken aan James Taylor. Jammer dat het breekbare gitaarspel en de mooie stem van Van Hoek tegen het eind worden onderbroken door een vioolpartij.
Sweet Morning Dew wordt honingzoet oprecht ten gehore gebracht, maar klinkt wel een beetje oubollig. De (wederom) aanzwellende vioolpartijen maken dat het geheel net teveel klinkt als John Denver in de jaren zeventig. Een meer eigentijds geluid is niet verboden in country en americana. De eerste klanken van het lied May I Have This Dance lijken wel verdacht veel op Ol’ 55 van Tom Waits. Break Down And Call is een alle-remmen-los-lied dat niet zou misstaan in het oeuvre van Jackson Browne. Het lied moet het overigens niet hebben van de tekst. Die is namelijk niet bijster origineel en hangt van de clichés aan elkaar vast. Daarover later meer. Anything At All zorgt voor een ‘Tequila Sunrise’-momentje a la Eagles. De meerstemmigheid in dit lied is uitstekend verzorgd en komt gelukkig vaker terug. Fijne vocale momenten waar kippenvel op de loer ligt. Met Dancing In The Rain eindigt Changing Lanes meer in het huidige tijdperk. Deze afsluiter is toch wel een van de sterkere songs, mede doordat Van Hoek een meer eigen geluid laat horen.
De twaalf liedjes op Changing Lanes liggen stuk voor stuk makkelijk in het gehoor. Dat is deels te danken aan het mooie stemgeluid van Van Hoek dat uitstekend past bij deze stijl. Maar toch is dit ook het gevolg van het gegeven dat veel liedjes op gehoor vrij eenvoudig associëren met werk van bekende stijlgenoten uit de jaren zestig en zeventig als Gram Parsons, Townes van Zandt en de eerder genoemde James Taylor en Eagles.
Changing Lanes luistert weliswaar aangenaam weg, maar de verandering van rijbaan leidt niet direct naar een opzienbarend of verbluffend album. Twee obstakels zijn daar debet aan. De eerste is de kwaliteit van de songteksten en songtitels. Beide zijn nogal algemeen, of als je het positief wil benaderen: universeel. Titels als It Takes Two To Tango werden bijvoorbeeld al in 1952 door Louis Armstrong gebruikt en van liedjes met de titel Empty Without You bestaan er nog honderden. Daarnaast gebruikt Van Hoek cliché-zinnen die al zo ontelbaar vaak gebruikt zijn dat ze haast nietszeggend zijn geworden. Het doet overigens niets af aan de eerlijkheid waarmee ze gezongen worden. Mogelijk is Van Hoek het Engels onvoldoende machtig om taalkundig op een meer creatieve laag uit te komen die veel meer raakt aan de kern van zijn emoties.
Het tweede obstakel is de productie, want daar schort wel het een en ander aan. Zo wordt de eerder genoemde aanzwellende viool te vaak toegepast en is de opnamekwaliteit van de zang nogal wisselend. Weinig consistent werk helaas. Van Hoek verdient beter geëquipeerd te worden. Al met al is Changing Lanes dus een wat ambivalent album geworden, maar Maurice van Hoek heeft met Changing Lanes zeker wél de goede afslag genomen die hopelijk het begin is van meer. Nu nog wat koerswijzigingen doorvoeren in het schrijvers- en productieteam zodat het label ‘talent’ plaats kan maken voor ‘gevestigd artiest’.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
