De carrière van de Nederlandse singer-songwriter MEAU kwam eind 2021 in een stroomversnelling toen haar single Dat Heb Jij Gedaan het licht zag. Anderhalf jaar later en 66 miljoen streams op Spotify verder, is het nu al veilig te stellen dat dit lied een vaste waarde geworden is van de Nederlandstalige muziek. Sinds Dat Heb Jij Gedaan zijn er nog tien singles verschenen, maar het grote wachten was natuurlijk op haar eerste volledige langspeelplaat. Eén dag voor haar 23e verjaardag presenteert MEAU haar debuutalbum 22.
Het eerste dat opvalt aan de dertien songs op 22 is dat een meerderheid reeds als single is verschenen, maar dat niet alle tot nu toe uitgebrachte singles op de plaat staan. Zo zijn de samenwerkingen met Paul de Munnik en Bente niet te horen. Evenmin zijn haar cover van Boudewijn de Groots Avond en Tegen De Klippen Op, uit de gelijknamige documentaire over de strijd van Sterre van Wijlen tegen botkanker, te horen. De samenwerking met Racoon in het lied Dans M’n Ogen Dicht staat dan weer wél op 22. Er liggen vast goede redenen ten grondslag aan deze keuzes, maar vooralsnog blijft het gissen.
22 trapt af met een minuut durend intro. ‘Ben ook niet heilig dus hou soms wijs m’n mond en richt me op de mooie dingen die ik vond/soms zoek ik naar een middel dat mij verdoofd, maar heb toch altijd in het beste hier geloofd’, zingt MEAU onder andere. De emoties schieten als een schot hagel alle kanten op in die ene minuut, maar ontpoppen zich gelukkig naar inzicht. Titeltrack 22 is een aantrekkelijk en aanstekelijk lied dat in de verte doet denken aan New Light van John Mayer. Het is vooral het licht hese stemgeluid van MEAU dat opvalt en aangenaam verrast. 22 zou zomaar eens kunnen uitgroeien tot een zwoele zomerhit.
Opvallend is dat MEAU het best tot haar recht komt in de meer uptempotracks, zoals 22 en het lied Blijven Rijden (dat veel gelijkenis vertoont met het nummer The Walls Are Way Too Thin van Holly Humberstone). Zonder in de transactionele analyses te willen verzanden, lijkt het dat MEAU in de uptempotracks een meer zelfverzekerde, assertieve en onafhankelijke houding en woordkeuze hanteert. In de langzamere tracks verwoord ze zichzelf meer als angstig, teleurgesteld en zwaarmoedig. Het lied Terug In M’n Armen onderschrijft dat nogmaals.
Op Als Jij Maar Bij Me Bent zingt MEAU: ‘Maar nu zit ik te bekijken, te beseffen hoe het went/ Hoe het juist zo fijn kan zijn met weinig, als jij maar bij me bent.’ Het zijn de spaarzame momenten van berusting. Juist dan ben je als luisteraar blij dat MEAU in staat blijkt het gewicht van emoties die op haar ranke schouders rust naast zich neer te leggen. 22 is namelijk een zeer persoonlijk en invoelbaar album dat luistert als een dromerig dagboek. Maar omdat MEAU een manier van tekstschrijven heeft die weinig tot geen gebruik maakt van beelden of beeldvorming, is het de emotie die overblijft. En die emotie – hoe oprecht en eerlijk die ook is – is wat eenzijdig belicht, waardoor 22 als geheel wat zwaar op het gemoed drukt. Het is niet negatief bedoeld, maar meer een uiting van interesse naar welke emoties er nog meer schuil gaan achter de persoon MEAU.
Wat wel een punt van kritiek is, is het gebruik van te veel op elkaar lijkende gitaarintro’s. Er zijn minstens zes liedjes te horen die in eerste aanzet nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn als gevolg van gelijksoortige gitaartokkeltjes. Jammer, maar gelukkig is er nog het lied Nieuw Begin, waarmee het album na veertig minuten afsluit in de meest pure vorm denkbaar. Vier elementen in overtuigend samenspel: stem, gitaar, tekst en emotie. De mooiste zin van het album is bewaard voor dit slotakkoord: ‘Dat alles is veranderd maar ik hoop dat jij hier blijft en dat er een mooi jaar weer voor zich schrijft.’ Het is MEAU meer dan gegund en horen het resultaat graag binnenkort tegemoet.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
