De fans van Metallica hebben er zeven lange jaren op moeten wachten, maar ze kunnen eindelijk gaan genieten van de opvolger van Hardwired… To Self-Destruct uit 2016. Het nieuwe album van de Amerikaanse rockband heet 72 Seasons, wat staat voor de eerste achttien jaren van ons leven die een persoon in goede of kwade zin vormen.
Op de albumhoes luidt de ondertitel ‘42 Years of Metallica in over 77 minutes’ en dat is de spijker op zijn kop, want de twaalf nummers met een totale lengte van 77 minuten en 14 seconden die op 72 Seasons staan, kunnen als een perfecte doorsnede van de muziek worden beschouwd waarmee de band ons al meer dan vier decennia verblijdt. De carrière van het viertal is natuurlijk zonder enige twijfel imposant te noemen.
Imposant zijn ook de eerste gitaarklanken van het titelnummer en na dit lekkere intro is het tempo, zoals vaker bij Metallica, moordend. De machtige stem van James Hetfield gaat dwars door je ziel; Lars Ulrich drumt fanatiek als altijd; de bas van Robert Trujillo dicteert op de achtergrond en de solo van Kirk Hammett maakt 72 Seasons helemaal af. Na deze briljante opening is Shadows Follow een nummer dat niet zozeer origineel is, maar wel als ontzettend degelijk te omschrijven is. De meerstemmige zang in de overgang naar het refrein is opvallend en het gitaarspel van het duo Hetfield/Hammett is van grote klasse.
De drums van Ulrich en de bas van Trujillo zorgen in Screaming Suicide voor een stevig fundament waarop een fraai stukje vakwerk wordt gebouwd. Deze tweede single van het album kan zelfs tot een van de beste songs van 72 Seasons worden gebombardeerd. Daarna komen met Sleeping My Life Away en You Must Burn! twee meeslepende meesterwerkjes van rond de zeven minuten waar de band patent op heeft. Hetfield en Hammett maken overuren en in You Must Burn! horen we Trujillo bij uitzondering als achtergrondzanger.
De voortreffelijke eerste helft van 72 Seasons wordt afgesloten met Lux Æterna dat met 3:26 verreweg het kortste nummer van het album is. Hetfield omschreef het als een ‘upbeat, kind of fast and joyous song’ en dat valt alleen maar te beamen. De snelheid en de energie die de band genereert is indrukwekkend. Indruk maken doet ook If Darkness Had A Son dat eind februari via Metallica’s TikTok werd geïntroduceerd, terwijl er iedere dag een instrument werd toegevoegd. Als slotstuk van het album is gekozen voor het meer dan elf minuten durende Inamorata. Dit epische nummer verveelt geen moment, dus ga er maar ‘even’ goed voor zitten.
Rustige nummers ontbreken op 72 Seasons. Dat is voor de één een zegen en voor de ander een gemis. De kwaliteit is echter de beslissende factor en die is hier overal dik in orde. Metallica hoeft zich natuurlijk niet meer te bewijzen met een oeuvre waar je u tegen zegt, maar 72 Seasons is een album waar de heren Hetfield, Urich, Hammett en Trujillo trots op mogen zijn.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
