Het is alweer elf jaar geleden dat Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser, beter bekend als MGMT, hun debuutalbum uitbrachten. Het synth-popduo produceerde in de jaren die volgden nog twee albums. Daarmee wisten ze het succes van hun eerste langspeler echter nooit te evenaren. Weet het vierde album, Little Dark Age, daar verandering in te brengen of blijft ook deze plaat hangen in de middenmoot?
‘Get ready to have some fun’, waarschuwt een opgewekte vrouwenstem ons aan het begin van openingstrack She Works Out Too Much. Dat is dan ook precies wat MGMT doet. Ze weten een hele jazzband uit hun synthesizers te toveren en geven het album daarmee een swingende start. Op Little Dark Age zal MGMT ons vaker een vrolijk en zomers gevoel geven. Door middel van uptempo ritmes en vrolijk toetsenwerk krijg je alweer zin in de eerste zonnestralen. We zullen er echter snel achter komen dat lang niet alles op Little Dark Age vrolijk en swingend is.
Op het tweede nummer, titeltrack Little Dark Age, maken we namelijk meteen kennis met de andere kant van het album. Een kant gevuld met diepe synthbas, strakke drummachines en melancholische vocalen. Het is misschien een kant die we niet vaak horen van MGMT, maar juist op deze nummers lijken de kunsten van VanWyngarden en Goldwasser het beste tot hun recht te komen.
MGMT weet deze twee kanten zo te balanceren dat het hele album toch één sound krijgt. De synthesizers, de kleine geluidjes op de achtergrond, het uitstekende gebruik van stereo, de vervormde stemmen, de kraakheldere productie, het helpt allemaal mee aan het creëren van de samenhang op Little Dark Age.
Hoewel de stem in het merendeel van de nummers centraal staat, is het opvallend genoeg een (bijna) instrumentaal nummer wat het hoogtepunt van het album vormt. Op Days That Got Away pakt MGMT helemaal uit met de productie. De diepe, zware synthesizers en zenuwachtige geluidjes zijn als laagjes op elkaar gestapeld en vormen een ingewikkeld ritme. Door slim gebruik te maken van stereo voelt het alsof je je midden in een muur met geluid begeeft. Op deze zevende track laat MGMT maar weer eens zien wat ze allemaal in petto hebben.
Op Little Dark Age zijn weinig fouten te bekennen. MGMT laat nogmaals zien hoe goed zij de synthesizers beheersen en doet dat gelikter en strakker dan ooit. Het is een album waar vrolijke, zomerse nummers afgewisseld worden door tracks gevuld met melancholiek en misère. Helaas weet het duo nooit écht te imponeren, indrukwekkend te zijn, of ons omver te blazen. Zelfs op hoogtepunten als One Thing Left to Try, Me and Michael en Days That Got Away weet MGMT niet boven zichzelf uit te steken.
