Het is voor de Amerikaanse band MGMT een zegen dat succes en kwaliteit in de muziekindustrie niet enkel worden gemeten op basis van hits. Hun hoogste (en tevens enige) notering ooit in de ‘Billboard Hot 100’ is namelijk plek 91. In Europa viel de psychedelische indiepop van het duo in ontvankelijker aarde met in Nederland een redelijk solide plek in de Top 2000 van NPO Radio 2 met het lied Kids (2008). Het succes van MGMT schuilt hem dus niet in de individuele songs, maar in de invalshoek waarmee ze popmuziek benadert bij het maken van een nieuw album. Zo ook op Loss Of Life, hun vijfde album in achttien jaar tijd. Niet een al te hoog moyenne dus, maar gelukkig zegt ook dát niets over kwaliteit.
Loss Of Life begint mysterieus met een gedicht. Onterecht claimt MGMT dit op hun site als eigen werk, want dit gedicht stamt reeds uit de dertiende eeuw en is sinds jaar en dag onderdeel van de Welshe literatuur en poëzie. Laten we houden op een omissie. Het daaropvolgende Mother Nature begint simpelweg mooi, heeft een mooie crescendo opbouw en ontvouwt zich als een krachtige Oasis-track. Dancing In Babylon is een duet met Christine and the Queens. En daarmee is het enige leuke aan dit lied meteen benoemd, want het is een draak van een duet. De eerste drie minuten klinken als een goedkope musical-versie van de jaren ’80-film Top Gun om vervolgens te transformeren in een vreemde dance-track à la Pet Shop Boys. Pas bij de derde track wordt Loss Of Life spannender, gelaagder.
People In The Streets lijkt te gaan over de tegenstelling tussen wat het innerlijke zelf wil geloven en de mogelijkheid dat deze wil is gebaseerd op leugens en angst. Daar waar MGMT zich op vorige platen tekstueel wat frivool en speels liet kennen, laat het nu een meer volwassen en weldoordacht vocabulaire horen. ‘Nothing to declare/ Not in the bags under my eyes’ uit het nummer Nothing To Declare laat daarbij het beste uit beide werelden horen: goede woordspeling, maar een waar wel degelijk een volwassen gedachtegang onder schuilgaat. Bij dit lied maakt MGMT overigens ook nog een boeiend muzikaal uitstapje dat bijna folk-achtig klinkt. Toch zijn er ook wel wat planken misgeslagen, zoals de wijze waarop de verstoorde zangpartij is opgenomen in het lied I Wish I Was Joking. Of de waslijst aan instrumenten en genrewisselingen die in het slotnummer en titelstuk Loss Of Life voorbij komen. Hier is de zang onder handen genomen door een producer die een keer Pink Floyd-je wilde spelen. Jammer.
Wat na drie kwartier, naast een aantal prettige momenten, het meest beklijft is het gevoel dat Loss Of Life te vroeg het daglicht heeft gezien. Alsof het nog net niet rijp genoeg is, alsof de fase van het finale afmixen is overgeslagen. Daardoor is Loss Of Life, ondanks een aantal goede songs, een album dat op afstand blijft en weinig doet. En dat is een vreemde ontwikkeling. Was het bij eerdere albums zo dat MGMT het moest hebben van de samenhang in het geheel, moet ze het nu juist hebben van een paar losse momenten die niet echt binding hebben met de rest van de plaat. Wie weet verklaart dat de albumtitel Loss Of Life wel, want wie kan immers bij het verlies van een dierbare het geheel overzien? Niemand; ieder voor zich blijft achter met een paar fijne, losse momenten. Kwaliteit boven kwantiteit.
