In relatief korte tijd heeft de Britse soulzanger met Oegandese roots Michael Kiwanuka zich bewezen als een rasartiest. Stond zijn debuutalbum Home Again uit 2012 nog vooral in het teken van de retro soul, met zijn tweede plaat Love & Hate uit 2016 heeft hij een duidelijk eigen geluid neergezet. Het titelnummer en de tien minuten durende suite Cold Little Hart lieten zien dat hij niet vast zit aan het retro soul genre, maar dat er volop ruimte is voor folk- en rockinvloeden. Deze lijn zet hij door op zijn nieuwste langspeler, simpelweg Kiwanuka geheten. De invloeden lopen van Isaac Hayes, via Outkast, Kendrick Lamar en Nirvana naar Fela Kuti. Het album werd al voorafgegaan door een drietal singles, You Ain’t The Problem, Hero en Piano Joint, die allen op het album zijn beland. Dit geldt niet voor de eerder dit jaar uitgekomen single Money met Tom Misch.
Het album opent met de eerste single en zet gelijk de toon met heldere zang, licht overstuurde gitaren, een strakke ritmesectie en een vlot tempo. De afwisseling tussen meer kale delen waar de stem van Kiwanuka de hoofdrol speelt versus de stukken waar de orkestratie de aandacht opeist, blijft de rest van de nummers terugkeren. Rolling With The Tide heeft een dwingende groove. Een funky baslijn met stevige drums, aangevuld met wederom licht overstuurde gitaren en fraaie zangpartijen. De track echoot een licht psychedelisch sixtiesgevoel, dat versterkt wordt tijdens de langzame break halverwege.
Living In Denial start vol als de zoetgevooisde soul van de Delfonics of Chi-Lites, maar ondanks de koortjes weet Kiwanuka de hoofdrol moeiteloos naar zich toe trekken met zijn indringende zang. In het rustigere Hero trekt hij deze lijn moeiteloos door. De tekst van het nummer is deels geïnspireerd op de burgerrechtenactivist Fred Hampton. Hard To Say Goodbye is het langste nummer op de plaat, maar de ruim zeven minuten worden ten volle gebruikt. Michael Kiwanuka neemt de tijd voor het instrumentale intro, waarna het nummer laag voor laag wordt opgebouwd. De muziek wordt aangevuld met samples van tjilpende vogels. Kiwanuka was namelijk onder de indruk van het werk van Kendrick Lamar: “I was really influenced by the vividness of something like To Pimp A Butterfly.”
De nummers op dit derde album vloeien fraai in elkaar over en laten afwisselend het geluid vol en dan weer kaal en spaarzaam op de luisteraar los. De opbouw van het hele album doet daarmee een beetje denken aan zijn Cold Little Heart, dat ook heen en weer golfde tussen rust en intensiteit terwijl de track zich langzaam ontvouwde. De muziek zit uitermate knap in elkaar, van bijna akoestisch tot een vol orkest, en draagt de stem van Kiwanuka. De strijkersarrangementen geven het album een fijne jaren zeventig soulsfeer mee, waardoor de zang nog meer diepgang en kracht krijgt. De rocksound die door de nummers heen sijpelt doet meer denken aan het eind van de jaren zestig. Vooral de licht gierende gitaren dragen hieraan bij. De vele invloeden zorgen echter niet voor een gefragmenteerd geheel, integendeel het is muzikaal een heel hecht album geworden met de diepe stem van Kiwanuka als constante. Kiwanuka is een album dat je volledig meesleept en daardoor ook na vele luisterbeurten moeiteloos blijft boeien. Erg knap, maar bovenal heerlijk om jezelf in te verliezen. Prachtplaat!
