In 2017 bracht Midnight Sister, een duo afkomstig uit Los Angeles, haar eerste plaat uit. Met zijn alternatieve popstijl weet de band een brug te slaan tussen catchy en experimenteel. Ook op het nieuwe album Painting The Roses is dit het geval.
Painting The Roses is namelijk het best te omschrijven als een constante wisselwerking tussen elementen die aan pop doen denken, en experimentele aspecten. Sommige tracks leunen wat meer naar de popkant, terwijl andere juist sterk de experimentele kant op gaan. Zo scoort single Wednesday Baby bijvoorbeeld vrij hoog qua popgehalte. Een relatief simpel, maar effectief uitgevoerd nummer, waarbij de prachtige harmonieuze vocalen een aangename toevoeging zijn. Aan de andere kant van het spectrum zit een nummer als Dearly Departed. Hiervan is de structuur zo experimenteel dat de hele track eigenlijk maar wat richtingloos rond lijkt te dwalen. Ook de langgerekte instrumentale solo waarmee dit nummer eindigt klinkt niet erg geïnspireerd.
Toch wil dit niet zeggen dat er geen geslaagde experimenten op Painting The Roses te vinden zijn. Op My Elevator Song worden ingetogen jazzy coupletten afgewisseld met dramatische strijkers en knallend vuurwerk. Al is het misschien wat over de top, het houdt de luisteraar zeker geboeid. Hier en daar is op de plaat ook een flinke knipoog naar het discotijdperk te vinden. Limousines is hiervan een aardig voorbeeld, maar het is Sirens dat de kroon spant. Een ouderwets goed uitgevoerd disconummer dat behoorlijk swingt, vooral de funky basgitaar springt er uit.
De nummers op Painting The Roses verschillen onderling soms flink van stijl, dus het is lastig om er een genre aan vast te plakken. Toch is er wel degelijk sprake van een gevoel van cohesie over de hele plaat. Een belangrijke reden hiervoor is de opvallende, hese fluisterstem waar zangeres Juliana Giraffe mee zingt. Dit levert een flinke bijdrage aan het gevoel dat de plaat samen echt één geheel vormt. Het nummer waarop dit authentieke stemgeluid het mooist naar voren komt, is het intieme Tomorrowland. De echoënde toetsen geven deze track iets nostalgisch en het heeft zelfs iets weg van een slaapliedje. Tot de laatste minuut aanbreekt, waarin een dreunende drumpartij iedereen die zich in dromenland waande weer even flink wakker schudt. Het is een zeer onverwachte wending, maar hij bevalt best goed.
Richting het einde van de plaat zakt het niveau een beetje weg. Song For The Trees is net wat te rustig en gaat vrij onopgemerkt voorbij. Afsluiter en titeltrack Painting The Roses weet ook al niet voor enige opwinding te zorgen, de eindeloze herhaling van twee akkoorden gaat snel vervelen. Helaas zorgt dit einde er voor dat de plaat enigszins als een nachtkaars uitdooft. Toch staan er ook genoeg vermakelijke momenten die om meerdere luisterbeurten vragen op dit enigszins wisselvallige album.
