Miles Kane woonde tijdens het maken van zijn voorgaande drie platen in LA. Voor nieuwkomer Change The Show verhuisde hij naar Oost-Londen. De Last Shadow Puppets frontman laat op zijn vierde solo-album een andere kant van zichzelf zien . Er verandert wel meer en dat is terug te horen op de plaat.
In een interview vertelt Kane dat het feit dat hij ouder wordt een grote inspiratie voor hem vormt.. Als hij opnieuw 30 zou kunnen zijn (hij is nu 35), zou hij dat graag doen. Tegelijkertijd is hij blij om ouder te zijn. Hij is nergens meer op zoek, is tevreden met wie hij is en heeft niet meer zo’n ‘fuck the world’-mentaliteit. Volgens de zanger zelf heeft dat het schrijven van zijn teksten makkelijker gemaakt.
Opener Tears Are Falling zet meteen de toon: een mix van blues, soul en musicalachtige muziek over liefde en leven. Het is alsof je door de piano wordt meegenomen naar een oubollig theater waar je naar een one-man-show zit te kijken, inclusief gedans. Het tempo voert op met Don’t Let It Get You Down. Razendsnelle percussie en harmonieuze zang zorgen voor een sterke dynamiek in het ritme. Trompetten geven het nummer een groovy vibe en uiteindelijk is dit misschien al het hoogtepunt van de hele plaat. De stijl wordt doorgevoerd in Nothing’s Ever Gonna Be Good Enough, een swingend nummer gezongen met Corinne Bailey Rae. Het duet geeft de track een soul-gevoel, alsof we ons echt in een jaren ’60 film bevinden met twee mensen die verliefd op elkaar worden en er een te gekke tijd van maken. Hoe wel de tekst natuurlijk de woorden ‘Nothing’s Ever Gonna Be Good Enough’bevat, vertellen de twee vooral dat je je wel kan afvragen of het goed genoeg is, maar dat het het dat toch nooit zal zijn – dus who cares?
Helaas zijn niet alle tracks zo sterk als dit eerste trio. Tell Me What You’re Feeling lijkt zo op een combinatie van Don’t Let It Get You Down en Nothing’s Ever Gonna Be Good Enough, dat het een eigen identiteit mist. De track Coming Of Age is een slowrocknummer begeleid door een pianoen springt er verder niet echt uit qua tekst of sound. Caroline is een uitschieter. De track is duidelijk geïnspireerd door Motown. Kane schreeuwt de naam Caroline uit om haar te laten weten dat ze een bijzonder en geliefd persoon is. Adios Ta-ra Ta-ra krijgen we als instrumentale afsluiter met een slingerend refrein, een krachtig eind van deze plaat.
Change The Show laat een gloednieuw gezicht van Miles Kane als solo-artiest zien, maar overall gezien is het niet vernieuwend genoeg. Kanetoont aan dat hij van alle markten thuis is en hoewel veel liedjes in het album op elkaar lijken, houd je in ieder geval een optimistisch gevoel over aan je luisterbeurt. Al met al een prima plaat.
