Je moet het maar durven: als gevierd muzikant een nieuw project starten met andere succesvolle collega’s. In het verleden zijn genoeg ‘supergroepen’ flink geflopt. Rachel Goswell van Slowdive, Mogwai’s Stuart Braithwaite en Editors’ Justin Lockey waagden desondanks de stap. Minor Victories moet met het titelloze debuutalbum de hooggespannen verwachtingen waarmaken.
Je kunt niet zeggen dat Minor Victories geen lef heeft. Het drietal – aangevuld met filmmaker en ‘broer van’ James Lockey – was ten tijde van de opnames lang niet altijd samen in de studio. Sommige bandleden waren zelfs volslagen onbekenden van elkaar bij de start van het project. Vervolgens liet de band zich alvast boeken voor allerlei grote festivals, zonder te weten of het eindresultaat wel in de smaak zou vallen. Het klinkt als gekkenwerk.
Minor Victories is in de kern slechts een uit de hand gelopen idee van Justin Lockey. Hij zocht voor een eigen EP-project een vrouwelijke zangstem. Hij kwam in contact met Goswell, simpelweg omdat Slowdive bij hetzelfde management is ondergebracht. Omdat zij regelmatig de festivalaffiches delen met Mogwai, was de keuze voor Braithwaite eveneens snel gemaakt. Het idee groeide al snel uit tot een volwaardig album: Minor Victories.
Openingstrack Give Up The Ghost klinkt exact zoals eenieder zich de combinatie van bands zal voorstellen. Het start met donkere indierock à la Editors. Halverwege is met de extreme distortion de handtekening van Mogwai gezet. Het geheel wordt gedragen door de waanzinnige stem van Goswell. De noise wordt door haar elegante zang omgezet in een veelbelovende start van de samenwerking.
De Slowdive-zangeres weet ook op Breaking My Light en met name Folk Arp te imponeren. Lang uitgesponnen songs om volledig bij weg te dromen. Muzikale meditatie. Minor Victories weet in dit drietal nummers de samenwerking volop te rechtvaardigen. De climax volgt met het overweldigende Cogs. Lockey en Braithwaite leven zich volledig uit op hun instrumenten, Goswell laat haar stembanden wederom zweten. Een tsunami van geluid en een spektakelstuk van jewelste.
Gek genoeg lijkt Minor Victories daarna direct te ontsporen. Voor het duet For You Always is Mark Kozelek van Sun Kil Moon opgetrommeld. Wat volgt is een misplaatst nummer te midden van het vuurwerk tot dan toe. Muzikaal ontbreekt alle logica ten opzichte van de rest van het album. Goswell laat zich zelfs verleiden tot het imiteren van de mompelzang waar Kozelek om bekend staat. Schoenmaker blijf bij je leest.
De trein die tot aan For You Always net zo lekker op weg was, moet plots weer in gang worden gezet. Aan het einde van The Thief is de eerstvolgende versnelling eindelijk gevonden, met Higher Hopes zit de gang er pas weer volledig in. Nog één keer knallen de instrumenten en zo bevindt zich aan het einde toch nog een hoogtepunt.
Verwachtingen overtreffen doet Minor Victories niet. Gooi Editors, Mogwai en Slowdive in de blender en het klinkt precies zoals Minor Victories doet. Het verwachte kan desondanks ook prima smaken. Vooral de eerste helft van het album is spectaculair. De kink in de kabel tegen het einde is jammer en doet het album als geheel geen goed. Het stemt daarentegen hoopvol dat er nog volop ruimte voor verbetering is. Minor Victories is goed, de toekomst ligt open voor iets buitengewoons.