Mitski is een hele grote in de indie muziek wereld en gooide hoge ogen met haar eerdere albums. Puberty 2 (2016) en Be The Cowboy (2018) werden uitgeroepen tot ‘beste album van het jaar’ door populaire muziekblogs zoals Pitchfork en Vulture. Kortom: de verwachtingen voor haar langverwachte zesde album waren torenhoog. Maar of we nog meer muziek van haar kunnen verwachten in de toekomst is nog maar de vraag. Het zou maar zo kunnen dat dit haar grand finale is. In Laurel Hell idealiseert Mitski namelijk een leven uit de spotlights. Steeds duidelijker wordt dat ze speelt met de gedachte om de muziekindustrie vaarwel te zeggen.
Dat Mitski erover nadenkt om te stoppen, doet niets af aan haar passie en liefde voor muziek: “Ik zou alles opgeven, inclusief mezelf, om muziek te kunnen blijven maken” vertelde ze eerder. Maar wat als druk en routine de overhand nemen? Als al je carrière dromen uitgekomen zijn en je nog steeds ongelukkig bent? Mitski is altijd heel eerlijk en persoonlijk in haar liedjes. Dit heeft haar een bijzondere fanbase opgeleverd, waarin fans een soort intimiteit ervaren tussen hen en haar. Dat Mitski twijfels heeft over het voortzetten van haar muziekcarrière, verandert niks aan haar aanpak. Op Laurel Hell deelt ze twijfels, angsten en verlangens zoals nooit tevoren. Het album begint met Valentine, Texas, dat perfect de toon zet voor de rest van het album. Al in dit eerste nummer kondigt ze aan dat dit geen vrolijk, lekker-makkelijk-wegluisterend album zal worden. Wellicht spreekt ze haar fans aan wanneer ze verkondigt een andere kant van zichzelf te laten zien: ‘I’ll show you who my sweetheart’s never met/Wet teeth, shining eyes/Glimmering by a fire.’
Het volgende nummer, Working for the Knife, zet deze melancholische introspectie voort. Om je te realiseren dat Mitski niet blij meer is met haar carrière, hoef je in dit nummer niet diep te graven. Teksten zoals ‘I always thought that the choice was mine/And I was right, but I just chose wrong.’ en ‘I start the day lying and end with the truth/That I’m dying for the knife’ maken dit duidelijk. Ook de instrumentals van het nummer, koude synths die klinken als industrieël routinewerk in uitvoering, zeggen het eigenlijk al.
Grappig is de combinatie van vrij koude en donkere nummers, tegenover popliedjes met een echte ‘80s sound als The Only Heartbreaker en Love me More die eerder als singles uitgebracht werden. Gek genoeg werkt het prima, wellicht door de synths die alles muzikaal aan elkaar knopen. Hierdoor is het muzikale palette van de individuele nummers ook weer niet zover van elkaar verwijderd als het op het eerste gezicht misschien lijkt.
In het geheel is Laurel Hell een interessant album dat zich onderscheidt van andere muziek in het genre door Mitski’s bijzondere stem en introspectieve schrijfstijl. Met haar vaste producer Patrick Hyland is een mooi album gemaakt, waarin de synthesizer alternatieve ‘80s soundscapes creeert. Het zou jammer zijn als dit het laatste is wat we van haar mogen ontvangen, maar uiteindelijk behoren artiesten natuurlijk niet toe aan het publiek.
