Mogwai – As The Love Continues

Waardering

8

Zonder woorden is het moeilijk om een verhaal te vertellen. Des te meer daagt Mogwai de luisteraar uit om zelf dat verhaal bij de meestal instrumentale muziek te verzinnen. De Schotse postrockband klinkt op het nieuwe album As The Love Continues melodieuzer, uitdagender en optimistischer dan ooit tevoren.

Met As The Love Continues is alweer het tiende album van Mogwai verschenen, maar de sleet zit er allerminst op. Sterker: de Schotten lijken nog altijd groei door te maken en zetten elke plaat weer een nieuwe stap. As The Love Continues vormt daarop geen uitzondering. Op het vorige album Every Country’s Sun (2014) maakte het viertal een rustige, onbekommerde indruk en dat gaf de muziek een flinke dosis optimisme. De elf nummers op As The Love Continues klinken zo mogelijk nog zorgelozer. Paradoxaal genoeg toont Mogwai zich in moeilijke omstandigheden positiever dan ooit.

Slechts één track op As The Love Continues bevat tekst en dus is de grootste uitdaging van Mogwai om de fantasie van de luisteraars aan het werk te zetten. Daarin slaagt de Schotse band glansrijk. Instrumentale muziek kan al snel naar de achtergrond verdwijnen, maar Mogwai zet zulke prachtige landschappen van geluid neer, dat het haast onmogelijk is om de aandacht van het album af te houden. Intrigerende titels als Here We, Here We, Here We Go Forever en Supposedly, We Were Nightmares geven alleen maar extra denkvoer tijdens het luisteren.

Opener To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth – ook al zo’n prachtige titel – voelt groots en meeslepend aan. De piano brengt je direct naar het midden van een Scandinavisch fjord, eenzaam dobberend met niets dan natuurgeluiden om je heen. Steeds verder vult de track zich, tot na tweeënhalve minuut een muur van geluid losbarst. Minstens zo adembenemend is Dry Fantasy. De afgelopen jaren wordt Mogwai veel gevraagd voor soundtracks bij films en deze track bewijst waarom. Dry Fantasy is hypnotiserend mooi en zit vol subtiele details. Het had zomaar een compositie van Sigur Rós kunnen zijn.

Ritchie Sacramento is een ode aan alle muzikale vrienden die de bandleden door de jaren heen verloren. Het is de enige keer dat Stuart Braithwaite zich achter de microfoon positioneert. Ritchie Sacramento is misschien wel de meest poppy, radiovriendelijke song ooit van Mogwai. Somberend zingt Braithwaite over zijn verloren dierbaren: ‘Disappear inside/All gone, all gone.’ De muziek klinkt daarentegen een stuk positiever. Hoewel Ritchie Sacramento een uniek karakter heeft op het album, valt het totaal niet uit de toon.

Het grote geluk van Mogwai is dat ze binnen het genre postrock volop ruimte hebben om te experimenteren, zonder hun identiteit ook maar ergens te verliezen. In Fuck Off Money zetten de vier bandleden een Daft Punk-helm op, terwijl in het spectaculaire Midnight Flit de dampende drums en vooral de strijkers opzien baren. Het spel tussen hard en zacht in Pat Stains zal live misschien nog wel beter uit de verf komen dan op het album.

Ervaring, durf en zelfvertrouwen komen naar voren tijdens het luisteren naar As The Love Continues. Mogwai creëert als vanouds een prachtig landschap van regelmatig adembenemend mooie melodieën. De Schotse postrockband is alweer een jaar of 25 actief, maar lijkt nog altijd niet te zijn uitontwikkeld.