Een post-rockband als Mogwai, die maakt geen liedjes. Die bouwt ze. Voorzichtig worden de verschillende stenen op elkaar gelegd met – als alles goed gaat – instrumentale pareltjes tot gevolg. Dat is al 23 jaar lang het geval en op Every Country’s Sun is dat niet anders.
Of toch wel? Want op de tweede track van het album wordt gezongen. En niet een paar regels zoals er sporadisch wel eens gebeurt of zang die als het ware in de muziek verweven is. Nee, het zingen krijgt op Party In The Dark meer dan ooit bij Mogwai het hoofdpodium om op op te treden. Aan de vocalen is een vaag effectje meegegeven, waardoor het een indierockvibe krijgt. Bij een losse luisterbeurt is het zeker geen slecht nummer, verre van zelfs. Maar wat doet het in hemelsnaam op Every Country’s Sun? Het valt op alle manieren buiten de boot. Buiten dit buitenbeentje krijgen we alleen nog zang op 1000 Foot Face. Daar draagt de stem wel de muziek. Dat maakt het meer Mogwai, maar het is van zichzelf niet een betere track.
Het draait verder om de muziek en de muziek alleen en dat levert een paar keer een prachtige compositie op, zoals bij Crossing The Road Material. Op het rustige gitaarspel in het intro wordt steeds een ander elementje geplakt, waardoor het nummer continu groeit. Waar zo’n track vaak dan eindigt met zijn climax, vlakt Crossing The Road Material af met een steeds uitgekleder outro. Hierdoor is de climax als het ware de tussenlaag in een sandwich.
Zo zijn er nog een paar fraaie aanwezigen, maar er is ook een heel deel waarop Mogwai maar een beetje aanmoddert. Voor bijna het complete middenrif van Every Country’s Sun geldt dat eigenlijk. aka 47 en 1000 Foot Face zijn stuk voor stuk songs waarop eigenlijk niets gebeurt. Als intermezzo’s van dertig seconden hadden ze meer toegevoegde waarde gehad.
Er mist bovendien toch wel een echte klapper. Ja, er staan mooi gecomponeerde songs op, zoals Coolverine en Don’t Believe The Fife (waarbij die aanloop wel overdreven lang gerekt is), maar er is geen uitschieter. Er staat geen bijvoorbeeld Remurderd (afkomstig van Rave Tapes uit 2014) op, dat van zichzelf al bijna een danceanthem is. Geen enkel nummer heeft de kwaliteit om je direct bij je strot te pakken en tot de laatste noot niet meer los te laten. Maar juist dat heeft muziek zoals die van Mogwai wel af en toe nodig.
Tegen het einde van de plaat gooit Mogwai de methode van gevoelige opbouw een paar keer overboord en gaat het over op recht-toe-recht-aan rockmuziek. Dat luistert aardig weg, maar ook niet meer dan dat. En dat laatste is helaas een perfecte omschrijving van het gevoel dat na Every Country’s Sun blijft hangen.
