Voor zijn vijfde studioalbum heeft de Amerikaanse soulband Monophonics haar toevlucht gezocht in het Sage Motel. Een in verval geraakt motel ergens langs Route66 waar tussen hoeren, heren en handelaren iedereen op zoek is naar een vluchtroute naar betere tijden. Een setting die in zijn geheel geen recht doet aan de kwaliteit van Sage Motel als album.
Monophonics is niet de eerste en zeker niet de laatste band die het concept van een vervallen motel/hotel gebruikt om thema’s als verbroken relaties, liefdesverdriet en een gebroken hart aan de man te brengen. In de wetenschap dat de betere accommodaties, zoals het Heartbreak Hotel, Hotel California en Morrison Hotel, al decennialang volgeboekt zijn, hebben de leden van Monophonics niet gekozen voor een upgrade naar een resort, maar voor een downgrade naar een motel. Alsof deze thema’s niet bestaan in een vijfsterrenresort op Bali. Dat is namelijk wél het soort plek waar dit album zich aan mag meten.
Dat het door Monophonics gekozen concept nauwelijks uit de verf komt, doet aan de kwaliteit van de songs nauwelijks afbreuk. Bij het verschijnen van de eerste twee singles, Love You Better en Warpaint, in april van dit jaar beloofde Sage Motel al een goed album te worden. De plaat maakt die belofte meer dan waar en zou zomaar eens hoog kunnen eindigen in diverse lijstjes aan het einde van dit jaar. Sage Motel bevat tien tracks, maar de albumopener Check In en afsluiter Check Out (beiden instrumentaal) zijn zó kort dat ze de naam ‘track’ eigenlijk niet mogen dragen. Check In duurt bijvoorbeeld slechts 44 seconden. De overige acht tracks worden gezongen door Kelly Finnigan. De 40-jarige zanger en multi-instrumentalist is voorzien van in whisky gedoopte stembanden die qua klankkleur doen denken aan Curtis Mayfield, Michael Kiwanuka en Marvin Gaye. Op de vorige albums van Monophonics was er af en toe nog disbalans tussen de zang en instrumentale partijen, waardoor de vocalen meer secundair werd. Op Sage Motel is dat beter in balans. De muziek is enigszins uitgekleed, waardoor er meer ruimte is ontstaan voor de zang. De prachtige stem van Finnigan komt hierdoor veel beter tot zijn recht, waardoor nu pas blijkt dat hij alle kwaliteiten heeft om een gooi te doen naar de titel van ‘king of blue-eyed soul’.
Naast een uitstekende zanger is Finnigan ook een begenadigd schrijver. In het ‘70s funknummer Warpaint strooit hij met dichterlijk vileine zinnen als: ‘Cloak your fate in warpaint’/‘To ease your kind’. Verhul je lot in oorlogsverf om jouw soort tot rust te brengen. Het zwoele The Shape Of My Teardrops is bitterzoete slaapkamersoul in de beste traditie van Smokey Robinson: ‘So I take the blame’/‘if you take the fall’ zingt Finnigan vol overtuiging en teleurstelling met een vleugje wraak. Juist dat laatste, dat kleine vleugje waak, wrok en wroeging dat zich in de songs aandient als restant van een eenzijdig afgeronde liefde, past uitstekend bij het vintage-geluid van Monophonics. Het zijn de opzettelijk onhandig verwoorde laatste strohalmen van Finnigan die je als luisteraar doen terugdenken aan je eigen slechtste break-up, toen de rafelrandjes van je eigen karakter aan het daglicht kwamen.
Het maakt Sage Motel tot een fijn, warm klinkend, invoelbaar album dat tegelijkertijd hongerig maakt. Hongerig naar het vervolmaken van de liefde van nu, naar het weer vloeibaar maken van de lust om alles dat nooit belangrijk was los te kunnen laten. Voor iedereen die daarnaar snakt: snel reserveren bij Sage Motel. Of bij een vijfsterrenresort op Bali natuurlijk.
