Back to basics. Met die instelling dook Michiel Libberecht het tweede Mooneye-album Come With Me And Hide in. Een akoestisch fundament en vanaf daar verder bouwen. In het geval van Mooneye loop je daarmee ook geen enkel risico. Libberecht heeft immers een stemgeluid waarmee je vanzelf wel indruk maakt. Warm voor wie aan de oppervlakte luistert, intens en emotioneel voor wie de teksten diep laat binnenkomen.
Dat soort dualiteiten komen op Come With Me And Hide sowieso veel terug. Single Out Of Place is daarvan misschien wel het beste voorbeeld. Op het eerste gehoor een energiek, sympathiek nummer. Maar als je goed oplet, hoor je Libberecht juist wanhopig verlangen naar een plek voor zichzelf, afgezonderd van wie dan ook. ‘Don’t you follow me/I’m not running away, that’s much too easy/I can’t sleep, I need some time to be alone.’ Deze dubbelrol maakt van Out Of Place een sterke track.
Maar ook als de muziek wél dezelfde lijn kiest als de lyrics, komt Mooneye krachtig over. Wat heet, Changing is misschien wel het meest indringende nummer op Come With Me And Hide. De emotionele tekst brengt als vanzelf het traanvocht naar boven. ‘But how can you stay true to yourself/If you don’t even reach out to your friends/When they want you to be there.’ Op zichzelf al een prachtige zin, laat staan als Libberecht het je rechtstreeks toezingt.
Persoonlijke verandering komt vaker terug op Come With Me And Hide. Opener New Skin benoemt bijvoorbeeld ook een ‘voor’ en ‘na’. Een mooie ballad volgens het handboek. Libberecht zingt weliswaar ‘I’m not the man you used to know’, maar dit is juist de Mooneye die we kennen én graag horen. Melancholisch, sfeervol en subtiel. De driekwartsmaat van Branches zorgt dat het nummer opvalt tussen de rest, al behoort het in andere opzichten zeker niet tot de meest spannende nummers op het album. Dat kun je dan weer wél over Lover To Stranger zeggen. Dat zit met name in de opbouw van het nummer. Zodra het relatief rauwe refrein de eerste keer om de hoek komt kijken, weet je al dat Mooneye meer in het vat heeft. Dat ontvouwt zich tegen het einde, want het instrumentale outro brengt Lover To Stranger naar de top van de Mooneye-catalogus. Het had zelfs nog een stuk langer door mogen gaan, het effect was alleen maar groter geworden.
Too Fast en Too Young To Have Regrets halen grootmoeders opvoedklassieker ‘overal waar ‘te’ voor staat is slecht, behalve tevreden’ rechtstreeks onderuit. Twee ingetogen, mooie ballads die bevestigen dat het zwaartepunt van de plaat op het tweede gedeelte ligt. Eigenlijk zou je dit soort nummers nóg verder uitgekleed willen horen. Nog minder producersaus over de stem. Vaker het gepiep van vingers die over de snaren bewegen. Het is niet voor niets dat Mooneye zo’n goede livereputatie heeft. Hoe puurder, hoe intenser.
‘I don’t wanna change no more’, concludeert Libberecht in Changing en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Want Mooneye doet op Come With Me And Hide precies wat je hoopt. Indrukwekkende luisterliedjes met mooie arrangementen, melodieën en zangpartijen. Ten opzichte van debuutalbum Big Enough uit 2021 weet de Belgische groep nog beter wat het wil en dat sorteert effect. Op de achtergrond zorgt Come With Me And Hide voor ontspanning, op de voorgrond voor emotie. Een multi-inzetbaar album dat de muziek van Mooneye tot de ultieme schuilplaats maakt.
