Morrissey bracht afgelopen jaar een album uit met alleen maar covers. Het was niet per se slechte muziek, maar wel een plaat waarop hij zelden een sterk en creatief karakter toonde. Op I Am Not A Dog On A Chain tovert hij zijn smoel weer tevoorschijn, al gaat het met pieken en dalen. De artiest staat weer ergens voor en straalt power uit.
Morrissey is iemand met een excentriek karakter en rake teksten. Dat hoor je ook terug op het instrumentaal wat fletse What Kind Of People Live In These Houses: ‘They look at television/Thinking it’s their window.’ Ook Jim Jim Falls – dat als nummer beter in elkaar steekt – heeft prikkelende teksten die je niet te letterlijk moet nemen over zelfmoord. ‘If you’re gonna jump then jump/Don’t think about it/If you’re gonna run home and cry/Then don’t waste my time.’ Jim Jim Falls – vernoemd naar de waterval in Australië die bekend staat om zijn duikgeschiktheid – leidt als openingstrack een zeer sterk begin in.
Vooral Bobby, Don’t You Think They Know? is een regelrechte klapper. Gestuurd door lekkere riffs, fijn pianowerk en met de assistentie van motownzangeres Thelma Houston is het bijna zes minuten genieten. Het is geweldige samenzang van het duo, waardoor je hoopt dat er in de toekomst nog meer volgt. De saxofoons die er in de tweede helft bijkomen, maken het helemaal af. Niet elk nummer draagt die energie met zich mee, maar Morrissey weet er keer op keer zijn draai aan te geven.
Helaas duurt I Am Not A Dog On A Chain twee lange nummers te lang, waarbij je je afvraagt of je de plaat ook af kan zetten. En gelukkig, voor de meesten geldt dat ze geen recensie moeten schrijven en dan is het antwoord: ‘Ja, dat kan!’ The Secret Of Music begint nog wel aardig, maar gaat al snel vervelen. Als je dat acht minuten wil uitzitten, kom je in ieder geval achter het geheim van niet boeiende muziek, wat als je het omkeert inderdaad wel kan leiden naar het bedoelde geheim.
Vervolgens zwalkt My Hurling Days Are Done vrij zielloos naar het einde. Alsof I Am Not A Dog On A Chain een marathonloper is die de laatste hectometers naar de finish zwalkt omdat hij net niet genoeg getraind heeft. Die loper zal dan constateren dat de eerste 35 kilometer een stuk fijner waren om te doorstaan dan het laatste deel. De spierpijn voelt hij de dag erna als hij op de bank zit, niet in staat om te bewegen. ‘Dit nooit meer’, denkt hij bij zichzelf. ‘De volgende keer loop ik 35 kilometer.’
