Het is 1999 en door heel Europa zien we een geel pluchebeest – Flat Eric – in een afgeragde blauwe auto. Het beest headbangt op Flatbeat. De hit werd gemaakt voor een Levi’s campagne door de Fransman Quentin Dupieux, a.k.a. Mr. Oizo.
Sinds Flatbeat heeft Mr. Oizo – zijn naam is een verbastering van het Franse oiseau, wat vogel betekent – vier platen uitgebracht. The Church is zijn vijfde studioalbum. Mr. Oizo maakt electro en je kan horen dat hij Frans is. Denk C2C maar dan met de ruigheid van Tobacoo; die overigens niet Frans is.
The Church is een beukplaat. Opener Bear Biscuit windt er geen doekjes om. We horen een redelijk trage beat, vocale samples en halverwege het nummer een snoeiharde bridge. De track heeft een soort dubstep feel, maar het is zeker geen dubstep nummer. De wopwopwop ontbreekt niet zozeer maar wordt door Mr. Oizo niet zoals gebruikelijk met een sample van een lage frequentie gemaakt. In plaats daarvan vertolkt hij het met een hoog klinkend sample. De outro is wat rustiger en biedt de luisteraar de tijd om even adem te halen, alvorens Ham er in knalt. Deze track neigt naar stamptechno. We horen de voor elektronische muziek kenmerkende four-on-the-floor bassdrum en harde, rauwe samples zorgen voor de harmonieuze aankleding.
De sound van de akkoorden die worden neergelegd in Destop, de derde track, doet denken aan Moderat. In het refrein van de vierde song, Dry Run, valt na een soort Michael Jackson-achtige ‘Thriller’-gil de muziek terug op een donkere leegte die een beetje doet denken aan het refrein van Animal van onze eigen Martin Garrix. iSoap is de zevende track en die is verrassend ontspannen, wat wel prettig is tussen al het elektronische geweld van de rest van het album. Een sample gemaakt van een blazersinstrument en een relaxt gitaarrifje hangen op een beat die Moderatesque aandoet. Het geheel ligt relatief aangenaam in het oor.
Zo achter de computer luisterend is het moeilijk om in deze muziek op te gaan. Het is tegelijkertijd ook moeilijk om het hoofd stil te houden. Maar op een feestje waar de muziek door speakers met veel vermogen blaast zal men vanzelf losgaan op de muziek van Mr. Oizo. De samples en sounds zijn gevarieerd en de vocalen, voor zover die er zijn, ook. In Machyne horen we naast samples van telefoongeluiden een dwingende mannenstem “answer” en een vragende vrouwenstem “hello?” zeggen.
Op afsluiter en titeltrack The Church vertelt een computerstem over situaties waarin hij en z’n vrienden uit verveling een auto stelen en naar de kerk rijden. Een opmerkelijk verhaal dat op treffende wijze wordt begeleidt door de muziek: in het refrein gebruikt Mr. Oizo een sample van een kerkorgel dat iets omhoog gepitcht lijkt te zijn.
De verschillende sferen die de tracks neerzetten maken dat dit album tóch thuis geluisterd kan worden. Waarschijnlijk eerder tijdens een huisfeestje dan aan het ontbijt met je ouders. Maar dat geldt voor heel veel elektronische muziek met een harde beat.
Label: Brainfeeder
