Daar zijn ze dan weer. Mumford en zijn zonen. De vierde langspeler van de Britten, die inmiddels een meer dan gevestigde waarde in de hoogste regionen van festivalland zijn. We hebben Mumford & Sons leren kennen als een frisse folkband op hun eerste; Sigh No More (inmiddels negen jaar geleden!). Met Babel bevestigden de heren dat ze hier zijn om te blijven, om daarna met Wilder Mind een heel nieuwe richting in te slaan. De banjo werd de prullenbak in gekieperd en Mumford en co werd een typische stadionband, iets wat erg gemengde reacties teweeg bracht.
En nu is er met Delta dus hun vierde studioalbum verschenen. Geproduceerd door Paul Epworth (bekend van onder andere Adele, Bloc Party en Florence + The Machine). In verschillende interviews voor de release van Delta, werd door de heren al duidelijk gemaakt dat de banjo weer een prominente plaats op het album ging krijgen, wat door het publiek al meteen met gejuich werd ontvangen. Opener 42 laat horen dat ze het geluid op Wilder Mind, de power stadionrock, nog niet helemaal achterwege (willen) laten. Wat nog begint met vintage Mumford & Sons, een prachtige samenzang, gestript van geluid, vloeit daarna over in stevig gitaargeweld. Op de vooruitgestuurde single, het mooie Guiding Light, krijgen we de o zo geliefde banjo subtiel terug te horen. Ook op Woman is dit het geval, helaas op een wel erg makke wijze.
Het moet gezegd worden, Mumford en co maken het de luisteraar niet makkelijk. Net zoals Woman zijn ook Beloved en het allesbehalve wilde The Wild zijn twee nummers die niet boven de middelmaat uitkomen. Alsof de heren zijn vergeten dat er ook nog iets als een apotheose moet zijn om de luisteraar zijn aandacht vast te kunnen houden. Mumford & Sons speelt met heel veel genres op Delta. Dit pakt een aantal keer erg goed uit. De Afrikaanse invloeden die wel al kenden van hun laatste EP, zijn ook op het mooie Rose Of Sharon vertegenwoordigd . Maar de R&B-geluiden die we op Picture You voorgeschoteld krijgen doen enkel de wenkbrauwen fronzen.
Delta komt voort uit een periode waarin alle bandleden met persoonlijke crisissen kampten. Dit uit zich het best in de meest sobere liedjes, iets waar Mumford & Sons altijd op hun best zijn geweest. Ook op Delta is dat niet anders. Wild Heart en Forever zijn beide prachtig in al hun eenvoudigheid.
Marcus Mumford noemde in een interview Delta het beste Mumford album tot nu toe, maar dat valt te betwijfelen. Een vooruitgang op Wilder Mind, dat is het zeker wel. De Britten hebben een goede mix gevonden tussen de prachtige folk van hun eerste album en de stevige rock die ze de laatste jaren lieten horen. Als ze bij de volgende nu de mindere tracks netjes in het repetitiehok achterlaten, zit dat meesterwerk er misschien wel in. Ze hebben het talent er voor, zoveel is zeker.
