MY BABY is niet alleen een muzikale, maar zeker ook een spirituele beleving. En dat valt niet alleen in Nederland op. Bezoekers van onder meer Glastonbury, Isle of Wight en Sziget hebben zich al eens in trance gedanst op de bluesy dansrock. De grootste uitdaging voor het vierde studioalbum Mounaiki: de intense ervaring van een MY BABY-concert op plaat zien te vangen.
Mounaiki verwijst naar de naam van de fictieve muze die de hoofdrol speelt op het verhalende album. De vrouw breekt los uit haar veilige, maar gelimiteerde leefomgeving in een grauwe buitenwijk en trekt een avond naar de levendige binnenstad, een omgeving vol mogelijkheden en verleidingen. Door de anonimiteit van de drukke binnenstad ondergaat Mounaiki een existentiële crisis, moet ze op zoek naar zichzelf en keert ze als een getransformeerd persoon terug.
MY BABY begeleidt dit filosofisch getinte verhaal met hun bekende hypnotiserende ‘rootsdance’. De invloeden worden overal vandaan geplukt. Van Sly Stone – het meest concreet in het funky Supernatural Aid – tot EDM tot traditionele muziek uit Marokko en India. Het lijkt niet eenvoudig om dit tot een glad geheel te mixen. Maar laat dat nu net de specialiteit van het MY BABY-huis zijn.
Het album opent met de muzikale vertaling van het invallen van de avond, het moment waarop het avontuur van Mounaiki begint. Een elektrische saz – een Turkse gitaar – zet de toon in By The Bright Of Night, om direct over te gaan in het dreigende titelnummer Mounaiki. Drums en gitaar worden steeds verder opgeschroefd, maar frontvrouw Cato van Dijck draagt de track voor het grootste deel zelf.
Borderline beschrijft het gevoel van totale bewegingsvrijheid, terwijl je in die vrijheid anderen ontmoet die het minder goed hebben getroffen. Het nummer is geïnspireerd op een ontmoeting van de band met vluchtelingen bij de Servische grens. Borderline is een mysterieus, wat zweverig nummer met een vrij hoog kumbaya-gehalte. Het daarop volgende Shadow Dancer zijn veel Arabische invloeden hoorbaar. Het nummer komt wat merkwaardig en rommelig over door de vele tempowisselingen.
De kern van het album wordt in meerdere opzichten gevormd door In The Club. Qua verhaallijn ondergaat Mounaiki hier haar existentiële crisis. Maar het is vooral de band zelf die in absolute topvorm verkeert. De opening met akoestische gitaar is nog onschuldig, maar zodra Van Dijck begint met zingen, is het hek van de dam. Met name het refrein is bijzonder aanstekelijk. Om de spirituele transformatie van de hoofdpersoon te benadrukken, eindigt het album met drie mystieke, haast esoterische tracks in de vorm van Silhouette, Vigilante en To Be Continued….
Nee, om het échte MY BABY te ervaren zul je nog steeds een concertkaartje nodig hebben. Mounaiki is zonder twijfel een prettige veertig minuten aan muziek, maar het roept niet de trance in je op die het trio op het podium binnen een paar seconden kan overbrengen. Juist omdat MY BABY verder gaat dan alleen muziek, is het een pure liveband. Tracks als Mounaiki en In The Club hebben alles in zich om festivalweides compleet in te palmen. De winter moet nog beginnen, maar we kunnen nu al niet wachten op een festivalzomer vol MY BABY-hypnose.
