Nailah Hunter’s debuut album Lovegaze opent met Strange Delight, dat aanvankelijk als een James Bond filmscore had kunnen dienen. Ware het niet dat halverwege een triphopbeat ingezet wordt en het nummer tot het eind ingetogen blijft. Want uitbundigheid, dat past niet bij de Amerikaanse harpiste. Of zeg maar multi-instrumentalist want ook drum, zang en piano komen van haar hand. Maar Hunter geeft hier onmiddelijk een blijk van haar kunnen weg, zowel vocaal, instrumentaal alswel qua compositie.
Through The Din heeft vanaf het begin Portishead vibes. Ook omdat, luister zelf maar, Beth Gibbs het nummer gezongen had kúnnen hebben. Ook aan dit nummer is niets “Din” (irritant geluid), integendeel. Finding Mirrors houdt vervolgens dat goede gevoel vast, want de eerste drie nummers staan als een huis. Het enige waar je wat op af zou kunnnen dingen is originaliteit. Maar ach, kom nog maar eens om iets echt origineels.
Hunters eerdere werk in de vorm van enkele EP’s ging meer richting ambient, wat spiritueel zelfs, maar Lovegaze gaat van start met heuse kop- en staart liedjes.
Opvallend is dat de harp over het algemeen vrij ónopvallend is, en maar spaarzaam aan de oppervlakte komt. Het nummer Bleed begint met harp en is een wat onheilspellend nummer met meanderende softsynths en zachte vocalen die de suggestie wekken uit een andere tijd te komen.
Op Adornded, dat begint met orgelklanken, horen we ook die subtiele stemmen ergens ver weg, wat een beetje aan Dead Can Dance doet denken (en dat is geen diskwalificatie!) , terwijl Hunter op de voorgrond zingt over ‘The pain you adorn’. Garden begint met harpgepluk maar ook hier komt halverwege die fraaie meerstemmigheid weer tevoorschijn (een wisselwerking tussen stemmen op de voor- en achtergrond) en gaat het volume langzaam iets omhoog; dat alles met subtiele instrumentale nuances. Naarmate je deze tracks vaker beluistert worden ze steeds fascinerender.
Gelukkig blijft ze weg van banaliteiten zoals bijvoorbeeld panfluit, want dat zou haar werk vrij genadeloos in de kitsch danwel New Age hoek plaatsen. Zo dun kan het lijntje zijn.
Hoewel de muziek wellicht uitnodigt om het rustig op de achtergrond aan te zetten is het zeer aan te raden om de koptelefoon te gebruiken. Op die manier horen we een verrassend debuut van een artiest die weliswaar nog een beetje zoekende is maar waarvan we verwachten dat het helemaal goed gaat komen. Terwijl het zwaartepunt op het eerste gehoor meteen bij de eerste drie nummers lijkt te liggen, geeft Hunter er ook in het verdere verloop van Lovegaze blijk van een begenadigd talent te zijn. Hopelijk weet ze haar zoektocht naar een nog eigener geluid te vervolmaken.
