De Belgische zangeres Natacha Atlas begon haar carrière bij het multiculturele Britse collectief Transglobal Underground, maar zij verrijkt de wereld al sinds 1995 met haar solowerk. Hierin vermengt ze Arabische en westerse muziek met hiphop, drum & bass en reggae, waarbij ze afwisselend in het Engels, Arabisch en Frans zingt. De afgelopen jaren heeft zij haar muzikale koers wat meer verlegd naar traditionele Arabische muziek en jazz. Strange Days is daar wederom een mooi voorbeeld van. Bij dit elfde studioalbum heeft Atlas zich laten omringen door een keur van voornamelijk Engelse muzikanten die allen hun sporen in de jazz en/of wereldmuziek verdiend hebben.
Het album opent met Out Of Time, een jazzy en stevig georkestreerde track. Haar stem contrasteert fraai met de trompetsolo’s van Hayden Powell. In Maktoub schakelt Atlas over op het Arabisch, terwijl de muzikale inbedding bestaat uit een dwingend pianoloopje ondersteund door een stevige bas en gelardeerd met blazers. Ook hier zijn weer verscheidene fraaie solo’s te beluisteren, zowel van de piano als van de trompet. In Min Baad wordt wat gas teruggenomen. In het lange instrumentale intro krijgen de strijkers alle ruimte, waarna Atlas langzaam inzet met haast terloopse pianoaccenten. De dubbele bas, die bespeeld wordt door Andy Hamil, geeft veel nummers een stevige groef. Vooral op All The Madness komt dit goed naar voren. Gelijk vanaf de start geeft Hamil de toon aan in deze langste track van het album. De stuwende ritmes worden bij tijd en wijlen onderbroken door zang en pianosolo’s zonder dat dit de eenheid van het nummer teniet doet. Een knap staaltje vakmanschap.
Sunshine Day is een lichtvoetig bossa nova-achtig nummer. De sfeer, muziek, zang en frasering doen denken aan het werk van Astrid Gilberto. Een vrolijk en zomers uitstapje of een verder wat meer ingetogen album. Naast een keur van jazzmuzikanten zijn er ook twee gastzangeressen uitgenodigd. De eerste, Tanya Wells, laat van zich horen op Inherent Rhythm. In haar bescheiden eigen oeuvre viel al op hoezeer het stemgeluid van Wells lijkt op dat van Atlas. Het leidt tot licht etherische samenzang op een rustig ritme en met Samy Bishai excellerend op viool. In Words of A King wordt Atlas vergezeld van de Britse soulzangeres Joss Stone. De track is gelijk een stuk aardser en soulvoller dan de vorige. Het nummer vormt een mooie brug naar het eennalaatste nummer, de James Brown klassieker It’s A Man’s World. In het verleden heeft zij vaker laten horen dat ze klassiekers van anderen volledig naar haar hand kan zetten en met deze track is het niet anders.
Muzikaal zit het album goed in elkaar, het loont zeker om je te omringen met topmuzikanten. Natacha Atlas zelf kent natuurlijk de kneepjes van songwritersambacht, hetgeen zich uitbetaalt in een negental eigen composities en een cover. De jazzy, soms ingetogen maar altijd ritmische tracks geven Strange Days een prettige sfeer. Dit wordt nog versterkt door de sublieme mix van westerse en oosterse muziek. Het album biedt een fijne en klankrijke luisterervaring door de bezieling waarmee gezongen en gemusiceerd wordt.
