Nadat haar broer Daniel Bedingfield vanaf 2002 de hitlijsten bestormde met zijn muziek besloot Natasha Bedingfield al snel dat ze hetzelfde wilde. Dat lukte. Haar doorbraak kwam in 2004 met de hits These Words, Unwritten en I Bruise Easily die echte pop-liefhebbers anno 2019 nog steeds mee kunnen zingen. Toen in 2011 het derde album van de zangeres verscheen, zakte het succes behoorlijk snel weg. Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en is Bedingfield klaar om de wereld te verrassen met een lading nieuwe popdeuntjes die ze via haar nieuwe album Roll With Me aan ons voorstelt.
De productie van de plaat werd gedaan door Linda Perry, ooit bekend als leadzangeres van de rockgroep 4 Non Blondes en die daarnaast aan het begin van de 00’s haar sporen als songwriter verdiende door mee te werken aan de platen van P!nk, Gwen Stefani en Christina Aguilera. Wat levert die combinatie op? Duidelijk een plaat die wat platter klinkt vergeleken met Bedingfield’s eerdere albums. Met Kick It en Roller Skate doet de zangeres als vanouds een poging om de hitlijsten voor zich te winnen. Twee songs met een volwassen geluid die best lekker in de oren klinken, maar qua producties te vlak zijn, waardoor radiostations vast moeite zullen hebben om ze van de nodige airplay te voorzien. Met Everybody Come Together, Can’t Let Go en het reggae klinkende King Of The World creëert de zangeres haar eigen zomerse feelgood-party. Een temperatuur van rond de dertig graden, zittend op lekker bankje of stoeltje bij je favoriete strandtent, nippend aan een goddelijk drankje en deze drie liedjes vanuit de speakers. Ja, wij hebben er wel een beeld bij.
Een wat donkere kant laat Bedingfield horen in Where We Going Now en Can’t Look Away, twee matige ballads waarin ze muzikaal gezien als het ware antwoord geeft op haar eigen succes-ballad I Bruise Easily. Het vrij opzwepende It Could Be Love doet je denken aan een typisch dertien-in-een-dozijn-liedje dat door ieder andere popartiest opgenomen had kunnen worden. Gek genoeg kunnen we nu alleen geen voorbeelden opnoemen… Wat het afleveren van interessante refreintjes betreft, raakt Bedingfield de grip een beetje kwijt bij het zeurderige Hey Papa, Can’t Let Go en No Man I See. Het continu herhalen van de titel binnen een refrein, zulke liedjes hebben we intussen toch wel genoeg? Sweet Nothing geeft ons het beeld dat de zangeres dit nummer in één take heeft opgenomen met haar live-band. De aanwezigheid van live-instrumenten is zeker een pluspunt maar als geheel wordt de boel allemaal zo snel uitgevoerd dat het liedje zelf bijna als een ‘moetje’ klinkt. Bedingfield’s stemgeluid dat alle kanten opvliegt werkt ook niet echt mee. In Wishful Thinking vindt ze het trouwens nodig om met datzelfde stemgeluid even te laten horen dat ze vocaal gezien de hele wereld aankan.
Wij denken bij het horen van het refrein toch echt: ‘Meisje, doe dit nou maar niet en blijf rustig, want dit geeft irritatie!’ Het soulvolle Real Love is het laatste liedje waar we een oordeel over geven. Een vrolijk liedje waar ze de boel nog een beetje mee glad strijkt, want ons enthousiasme was bij de paar nummers hiervoor toch behoorlijk weg gezakt. Kijken we naar het hele album als totaalpakketje, dan krijgt Bedingfield een mager zesje mee en word je als luisteraar weer met de neus op de feiten gedrukt: vroeger was alles beter.
