Wie van zichzelf al met één been in de jaren zeventig staat, kan dat net zo goed in alles doortrekken. Een lang laagjeskapsel, een trippy albumcover en zelfs een analoge bandrecorder om muziek mee op te nemen. Het kan bijna niet anders of Neal Francis kookt met een Römertopf en speelt met een klikklak. Met zijn nieuwe album In Plain Sight bewijst Francis dat retro helemaal van nu is.
De tekstuele thema’s op In Plain Sight beperken zich tot liefdesverdriet, alcoholgebruik en andere clichématige strubbelingen des levens. Op het album lijkt Francis de zang en de teksten sowieso alleen maar te hebben toegevoegd ‘omdat het nu eenmaal zo hoort.’ Dat is misschien ook wel uit nood geboren. De wat eentonige zangstem van Francis is er nu eenmaal niet eentje uit de categorie ‘nachtegaal’. De kleurrijke instrumentenpartijen compenseren gelukkig meer dan voldoende en worden door Francis – hoorbaar in het bezit van zelfkennis – niet voor niets op de voorgrond geplaatst.
Opener Alameda Apartments is rijkgevuld met opzwepend pianospel en vindingrijke tempowisselingen. De tekst is een beschrijving van een nachtmerrie van Francis, die na een verbroken relatie droomde dat hij alleen maar een nieuwe woonplek kon vinden in de vorm van een behekst appartement. Francis begon al zo’n zes jaar geleden met het schrijven van Alameda Apartments en die geïnvesteerde tijd betaalt zich uit. Problems trekt de speelse sound moeiteloos door, maar werkt een stuk meer op de zenuwen omdat de zeurderige zang te veel ruimte opeist.
Met leadsingle Can’t Stop The Rain had Francis al ver voor het album verscheen een grote troef uitgespeeld. En nog altijd staat de heerlijk swingende track als een huis. Francis leeft zich uit achter de piano en heeft met meestergitarist Derek Trucks ook nog een gastmuzikant van de buitencategorie voorradig. Het kenmerkende slidegitaarspel van Trucks tilt Can’t Stop The Rain naar grote hoogte, zeker als in de slotminuut Francis’ voltallige band aanhaakt.
Francis heeft nóg een dosis vakwerk in de aanbieding in de vorm van Prometheus. Moest vaste gitarist Kellen Boersma op Can’t Stop The Rain nog nederig in de schaduw van Trucks vertoeven, op Prometheus neemt hij revanche door de hoofdrol volledig op te eisen. De funky basgitaar doet de rest van het werk. Het psychedelisch getinte Sentimental Garbage is een nummer dat zich er perfect voor leent om live te worden uitgebouwd naar een oneindig durende jam. Het minuten durende outro van de albumversie is al behoorlijk genieten. Asleep doet zijn titel eer aan met een slaapverwekkende vertoning. De track valt volledig weg tussen het psychedelische geweld van Sentimental Garbage en het swingende BNYLV, dat een sprong in de tijd maakt en wel wat van de sound van Jamiroquai lijkt weg te plukken.
Eentonigheid ligt op de loer, dus Neal Francis heeft er verstandig aan gedaan om het aantal tracks op In Plain Sight te beperken tot acht, plus de veertig seconden durende interlude D’Artagnan. Daarmee lijkt de Amerikaan perfect aan te voelen wanneer de verzadiging begint op te treden. In Plain Sight biedt zo een vermakelijk inkijkje in de creatieve geest van Francis. De funky pianorock knipoogt weliswaar stevig naar artiesten als Elton John of Sly & The Family Stone, maar In Plain Sight voelt nergens als een overbodige rip-off. Door flink achterom te kijken, kan de blik van Neal Francis vol vertrouwen op de toekomst worden gericht.
