Neil Young heeft zich in zijn decennialange carrière van bijzonder veel kanten laten zien, maar het meest vertrouwd klinkt het rockicoon toch als hij Crazy Horse bij zich heeft. De zeventigers sloten zich voor het nieuwe album Barn op in een gerestaureerde schuur, ver weggestopt in de Rocky Mountains. Het levert een vertrouwde, maar weinig verrassende plaat op.
Zowel de akoestische kant als de rockende kant van Young komt op Barn aan het licht. Opener Song Of The Seasons behoort tot de eerste categorie. Het mondharmonica-intro klinkt als een soort mix van Young-klassiekers Heart Of Gold en Comes A Time. Die sfeer blijft tijdens Song Of The Seasons moeiteloos behouden, met één hoorbaar verschil: de stem van Young is er met de jaren – op zijn zachtst gezegd – niet beter op geworden. Het is best aandoenlijk om de 76 levensjaren van Young in zijn stem terug te horen, maar ergens wil je de beste man ook tegen zichzelf in bescherming nemen. Door de wankelende stembanden kan Song Of The Seasons nergens het niveau van een album als Harvest evenaren.
Op de stevigere nummers wordt de matige zang gelukkig flink gemaskeerd. Het drietal van Crazy Horse heeft een flinke vinger in de pap gehad bij de compositie van Heading West. De gitaardistortion en de achtergrondzang die regelmatig afwijkt van de algemene melodielijn zijn elementen die als sinds de jaren zestig het geluid van Neil Young en Crazy Horse kenmerken. Het geeft direct een warm en vertrouwd gevoel.
Young heeft altijd geprobeerd om een rammelende plattelandssound in zijn muziek te fietsen. En de opnames in een tochtige schuur hebben effect op nummers als het bluesy Change Ain’t Never Gonna en het grandioze Welcome Back. Met een speelduur van achtenhalve minuut en het continue spel tussen gezongen en instrumentale gedeeltes klinken Neil Young & Crazy Horse in Welcome Back exact zoals zou moeten. Een instant Crazy Horse-klassieker die zich best kan meten met bijvoorbeeld Cortez The Killer.
Ondertussen pakt Young op Barn als vanouds zijn momenten om de staat van de wereld te bekritiseren. Human Race roept op om klimaatverandering tegen te gaan. Canerican – de titel verwijst naar het dubbele paspoort van de geboren Canadees – richt zich op gelijkheid en broederschap tussen alles en iedereen. Het zijn boodschappen die je verwacht van de altijd maatschappelijk betrokken Young.
Het opgeheven vingertje is er lang niet altijd. In Shape Of You draait het bijvoorbeeld simpelweg om het lichaam van Youngs vrouw. Of zij daar heel veel waarde aan moet hechten valt te bezien, want het viertal lijkt een kleine neut niet te hebben geweigerd voorafgaand aan de opnames. Die neut heeft de luisteraar juist weer nodig om slotnummer Don’t Forget Love door te komen. De simplistische tekst, de barslechte zang en de irritant repetitieve zinsnede ‘Don’t forget love’ leveren een gedrocht van een nummer op.
Het is een prachtig beeld: Neil Young en het Crazy Horse-trio in een boerenschuur, midden in de natuur, waar de zeventigers lekker samen muziek maken. De rammelrock van Barn die daaruit voortkomt, zorgt regelmatig voor hartverwarmende momenten en een flinke glimlach. Kwalitatief houdt het lang niet altijd over, en soms is de muziek het aanhoren zelfs niet waard, maar vertrouwd is het zeker. Niemand zou Barn hebben gemist als het nooit was verschenen, maar zolang Young en zijn backingband überhaupt nog actief zijn, is dat vooral iets om te koesteren.
