De tijd begint te dringen voor Neil Young en zijn metgezellen van Crazy Horse. Niet alleen de aarde loopt op de laatste benen, Young en zijn speelmaatjes zelf beginnen zo langzaamaan ook richting de tachtig te kruipen. Veel ruimte om de mensen te overtuigen van Moeder Aarde’s schoonheid en te waarschuwen voor haar verlies is er dus niet meer. En als Young die boodschap straks niet meer kan verspreiden, wie neemt het stokje over?
Eigenlijk kunnen we Colorado samenvatten zoals de afgelopen paar platen van Neil Young zijn samengevat: Young geeft alles uit wat hij schrijft, neemt een plaat op in één week, het resultaat is lekkere muziek met een boos randje, maar niet alles komt aan doordat er simpelweg te weinig tijd in is gestoken en het te veel klinkt als een veredelde jamsessie. Echte impact mist, maar het is Young vergeven, want we houden van hem.
Dat gezegd hebbende is er op Colorado best wat moois te ontdekken. Dat Crazy Horse erbij is gehaald is direct hoorbaar. Natuurlijk had het dertien-minuten durende She Showed Me Love een stuk korter gekund, maar de kracht van Neil Young en Crazy Horse is nu net dat het niet korter hoeft. Het rammelt aan alle kanten, maar raakt wel. Dat geldt ook voor Milky Way, een klein hoogtepunt van het album. Young klinkt breekbaar middenin de sterke groove van Crazy Horse, maar juist die combinatie maakt dat het zich onderscheidt van hun werk uit het verleden en op zichzelf staat. Young is geen 25 meer, dus laten we ook niet van hem eisen dat zijn muziek zo klinkt.
Het zijn echter juist de nummers waar Crazy Horse zich wat meer op de achtergrond begeeft die het sterkst uit de bus komen. Green Is Blue en de fijne afsluiter I Do geven de kracht van Neil Young goed aan wanneer hij in zichzelf kruipt en de zo sfeervolle en melancholische kant van zijn overpeinzingen laat horen. Dat blijven toch de beste Neil Young-momenten. Op Colorado zijn dat ook de momenten waar zijn stem nog goed valt.
Want de zang is toch iets waar Young zo af en toe voor moet uitkijken. Het gaat echt mis op nummers als Olden Days en Eternity (dat overigens wel heel catchy is). Misschien had hij hier toch net die extra takes moeten opnemen, want het zijn grensgevalletjes. Het is over de gehele breedte iel en breekbaar, maar er zit wel een duidelijk verschil tussen fijn broos en de plank misslaan. Maar, zoals gezegd, het is Neil Young. Vooruit dan maar.
Colorado is wederom een therapeutische plaat die vooral bedoeld lijkt voor Young zelf. In de muziek kan hij zijn zorgen kwijt, alles van zich afschrijven en het gevoel op de eerste plaats zetten. Voor de luisteraar is daar soms best wat moois in te ontdekken, soms ook niet. Een typische Neil Young plaat dus, zoals we eigenlijk van tevoren al hadden kunnen voorspellen.
