Tegenwoordig is iedereen bekend met het fenomeen singer-songwriter. Nog nooit was het zo populair, namen zoals Ed Sheeran, John Mayer en Ben Howard zijn niet weg te slaan uit de muziekscene. Dit jaar brengt één van de eerste en meest geroemde singer-songwriter het album Storytone uit.
Je zult Neil Young voornamelijk kennen van bekende nummers zoals ‘The Needle and The Damage Done’ of van zijn werk bij Crosby, Stills, Nash (en Young). Zijn ambities om muziek te maken komen later ten tonele dan bij de meeste muzikanten. Zijn aanvankelijke plan was namelijk boer worden. Gelukkig brengt het vele luisteren tot radio in zijn late tienerjaren hem tot inzichten. Op de middelbare school vormt hij zijn eerste bandje. Eerste successen worden geboekt met The Squires/ Neil Young & The Squires. Via James Johnson Junior (die we later zullen leren kennen als Rick James van het nummer ‘Superfreak’) komen The Squires in contact met Motown. Dit R&B/Soul werk wordt jammer genoeg niet uitgebracht, maar moest later teruggevonden worden in de archieven van Motown. Na het opbreken van de band beproeft Young zijn geluk in The City of Angels en ontmoet daar de bandleden voor zijn toekomstige band Buffalo Springfield. Vanwege conflict verlaat hij de band, waar Young wordt vervangen door David Crosby (zanger van The Byrds). De band zal niet erg lang meer bestaan, en gaat verder als Crosby,Stills,Nash. Hoewel Young een groot begin maakt aan zijn solocarrière, en daar ook succes mee boekt sluit hij toch aan bij CSY. Ondanks dat zij in deze formatie muziek zouden blijven maken tot op het heden, blijft Young zich ook focussen op zijn solo werk. Waarin hij niet te stuiten lijkt. In de jaren 80 neemt hij een experimentele wending door te tekenen bij Geffen Records, hij experimenteerde onder andere met elektronische muziek en Rock N Roll. In de jaren 90 komt er ook geen einde aan de vele gezichten en muzikale capaciteiten van Young wordt hij gedoopt tot de Godfather of Grunge.
Dit jaar keert hij terug met het album Storytone. Op het album wordt een onderscheid gemaakt tussen de orkestrale nummers, en nummers die Young met zijn vaste band heeft opgenomen. De nummers die met een orkest zijn opgenomen hebben een klassieke klank, dit komt ook wel terug bij de andere nummers, maar met een ruigere ondertoon. De orkestrale nummers zijn gevuld met dramatiek. De stem van Young klinkt stukken minder rauw dan voorheen, maar ”opgepoetst”. Zijn manier van zang is niet groots, zoals we gewend zijn, maar erg intiem. Het neigt naar het clichématige, iets wat we totaal niet zouden verwachten van Young. De nummers die met zijn band zijn opgenomen hebben een stuk meer pit en flow, en zijn daarom een stuk prettiger om naar te luisteren, en doet ook denken aan de pit die in de eerdere muziek zit. Qua contrast lopen de nummers op het album erg uiteen.
Storytone past wel precies bij het experimentele van Young dat hij al deze jaren heeft volgehouden. Saai is het nooit, en het zal nooit in de herhaling vallen. Wil dat zeggen dat het ook altijd slaagt? Nee, want hoewel Storytone een gedurfd avontuur is, valt het erg tegen van een muzikant waar we zoveel van hadden verwacht. De pittige avontuurlijke muziek van Young is veranderd in ”Disney gezwijmel”, op z’n zachtst gezegd. Erg jammer, maar geen ramp. Hem kennende komt hij snel aan met weer iets heel anders.
