Punk, pop en elektronische dancerock: New Politics heeft het allemaal meegenomen in hun nummers. Met hun nieuwe album Vikings nemen de Denen je mee naar hun roots, om je van je stoel te blazen met een flinke dosis energie.
Na hun gelijknamige debuutalbum heeft het trio niet stilgezeten. Ze stonden onder andere in het voorprogramma van Pink, Fall Out Boy en Panic! At The Disco. Ook brachten ze tussen de tours door een tweede album uit. Vikings is hun derde en, volgens de band zelf, beste album tot nu toe. ‘Muziek was de afgelopen vier jaar hetgeen dat ons elke dag bezighield, dus we zijn er altijd mee bezig. Ik denk dat we ontzettend zijn gegroeid als songwriters’, laat zanger David Boyd weten.
Op de eerste track Everywhere I Go (Kings And Queens) laten de Denen gelijk horen dat dit album minstens net zo energiek als zijn voorgangers zal worden. ‘This one’s for everyone that said I’m nothing, this one’s for my friends that don’t give a fuck’, zingt Boyd met zijn enigszins schelle punkstem. Het nummer is een overwinningslied waarin New Politics laat zien hoe ver ze het geschopt hebben.
De volgende track vormt gelijk een contrast met het eerste. In West End Kids blijft het trio met beide benen op de grond staan: ‘We’re just some kids from the west end.’ Niet alleen de tekst vormt een contrast, ook de sound verschilt veel van het eerste nummer. Het is een stuk minder schreeuwerig en neigt meer naar pop dan naar punk. Een catchy refrein ontbreekt ook niet, de sound van het tweede album schijnt terug te komen.
Op Vikings zijn wel een stuk minder potentiële hits te vinden dan op A Bad Girl In Harlem. De meerderheid van de nummers neigt eerder naar het debuutalbum toe, dat ruig, ruw en ongepolijst was. Zelf ziet Boyd het album als de perfecte overbrugging tussen het eerste en tweede album. ‘Vikings zal ruig en edgy zijn zoals het eerste album, maar het zal ook een melodieuze Scandinavische kant hebben. We hebben een voorliefde voor grunge, punk en pop, maar we laten ook een paar nieuwe kanten van New Politics zien.’
Het melodieuze komt het best naar voren in Stardust. Het liedje is rustig en gevoelig, maar in het refrein wordt toch het aanstekelijke van popnummers toegevoegd. Door het elektronisch tintje verliest het nummer wel het typische New Politics geluid, maar het is een fijne afwisseling die het album goed kan gebruiken.
Een enorme factor in de sound van de band is de stem van Boyd. Hij zoekt het randje van schelheid op en gaat er soms net overheen. Het maakt de nummers niet makkelijker om naar te luisteren, maar wel interessanter. Het nadeel is dat de band soms wat schreeuwerig overkomt. Niet alleen de zang is energiek, met de drum en scheurende gitaren is de band een en al power.
Eigenlijk is New Politics een band die gewoon op een groot podium moet staan, waarbij iedereen lekker los kan gaan. Af en toe is het een beetje over de top, maar meestal zijn ze precies edgy genoeg. Als ze deze balans weten te vinden, kunnen we nog heel veel goeds van de Denen verwachten.
