Het was lang wachten na de laatste plaat die in 2016 uitkwam, maar eindelijk is de nieuwe plaat van Nick Cave and The Bad Seeds uitgekomen. Een meesterwerk met maar liefst elf nummers dat bestaat uit twee delen. De eerste acht zouden de kinderen voorstellen en de laatste drie de ouders. De titel, Ghosteen, is een samentrekking van ‘Ghost’ en ‘Teen’ wat kan verwijzen naar het verlies van Cave’s vijftienjarige zoon die in 2016 overleed. Of de titel nou op hem slaat of niet, het verdriet dat daarbij kwam kijken domineert de toon van elk nummer.
Bij de Spinning Song is naast verdriet toch een erg hoopvolle boodschap te horen. Het is een bijzonder nummer waarop een verhaal op een vrij poëtische manier verteld wordt over een mooi, vrij zweverig geluid. De rustige harmonieën overheersen op de plaat en het ritme lijkt te ontbreken. Het is een totaal ander geluid dan wat we van Cave gewend zijn. Desondanks is deze plaat van de zeventien misschien wel de sterkste.
Ieder lied is uniek en niet binnen één genre in te kaderen. De rode draad is het wachten tot zijn tijd komt en tot er vrede komt. Dit kan slaan op de dood, maar ook tot het moment waarop de pijn of het lijden voorbij is. Hoe dan ook lijkt hij er stellig in dat het komen zal. Ook in het lied Bright Horses is deze hoop goed te horen. Cave stelt dat hij niet in God gelooft, maar hij wel in iets wil geloven. En die hoop kan hij vinden, omdat zijn ‘baby’ terug zal komen.
Het onderwerp van religie is ook terug te vinden in Waiting For You, waarin Cave zingt dat je met een beetje geloof ver kan komen. In het lied gelooft hijzelf erin dat iemand zal terugkomen die er nu niet is. Degene moet zoveel tijd nemen als hij of zij nodig heeft, Cave zal blijven wachten tot ze terug komt. Het is een van de mooiste nummers van het hele album.
In titeltrack Ghosteen, met liefst 12 minuten nog niet eens het langste nummer van de lp, wordt nog wel het duidelijkst gerefereerd naar teksten over zijn zoon. In het derde couplet zingt hij: ‘Mama bear holds the remote//Papa bear, he just floats//And baby bear, he has gone to the moon.’ Het is een van de weinige nummers waarin er echt gezongen word. Verder wordt er veel gebruik gemaakt van een soort spraakzang.
Door sommige mensen word het geluid van de plaat omschreven als ‘yogamuziek’. Eerlijk is eerlijk, het is even wennen om iets totaal anders te horen van Cave. Dat gezegd hebbende is het een album met oprechte teksten die soms heftige emoties kunnen opwekken.
Ghosteen is echt iets om even voor te gaan zitten om het goed te kunnen waarderen. Een beetje als een optreden van een klassiek orkest. Het zou zonde zijn om het gewoon op te zetten, terwijl je iets anders aan het doen bent, omdat je dan niet de diepte van alle teksten meekrijgt. Dat zou toch erg zonde zijn.
