Zo’n twintig jaar geleden beleefde Nickelback zijn grote doorbraak met How You Remind Me. Nu in 2022 is dat eigenlijk nog steeds de beste ‘herinnering’ aan de Canadese rockgroep. De tiende studioplaat van de band, Get Rollin’, geeft helaas nimmer het idee dat het nalatenschap voor in het cultureel geheugen ooit nog zal veranderen.
Get Rollin’ is een album dat eigenlijk in twee delen uiteen valt. Op een aantal tracks rockt Nickelback behoorlijk stevig en recht-toe-recht-aan, en dan is er de categorie overig met ballads, countryrock, poprock en zo meer. De rockende kant is daarbij overtuigender, al is het enige nummer op de plaat dat echt levert San Quentin. Niet voor niets bracht de band dat als eerste single uit, want het staat als een huis. Strakke riffs, pompende drums, overtuigende en pakkende zang en een heerlijk mee te brullen refrein. Niets meer aan doen.
Om dat huis heen staan tien schuurtjes; geen van hen is stevig, sommige zijn zelfs gammel. Neem Tidal Wave. Het is bijna niet voor te stellen dat het in eenzelfde periode tot stand is gekomen als San Quentin, zo gezapig en nutteloos als er drieënhalve minuut worden gevuld. Those Days is een al even groot gedrocht. Het is qua muziek een zeer slappe-hap-versie van Rockstar en dan zonder de enigszins geinige teksten.
Nee, Nickelback weet zelden te overtuigen op Get Rollin’. Of zeg maar gewoon: niet. Does Heaven Even Know You’re Missing? is even cheesy als de titel doet vermoeden, met bij vlagen rijm die heel erg past in de sinterklaasperiode van nu. ‘It doesn’t matter what we do/As long as I can be with you.’ In hoeveel nummers zou deze afgezaagde lyric inmiddels wel niet zijn opgenomen? Van een band die al bijna drie decennia meedraait en inmiddels meer dan honderd songs tot zijn oeuvre rekent, mag je toch wat meer verwachten. Zeker omdat Nickelback aangaf dat het zijn tijd had genomen. ‘We hebben de afgelopen jaren besteed aan het maken van een plaat in een tempo dat ons de vrijheid gaf om te creëren.’
De rockende tracks zijn zogezegd vaak iets interessanter, simpelweg omdat er iets meer gebeurt. Hoogstand wordt het nimmer. Skinny Little Missy is in alles de mindere van San Quentin. High Time is bij de eerste luisterbeurt nog aardig als countryrocker, maar bevat niks bijzonders. Vegas Bomb wordt om zeep geholpen door de manier waarop frontman Chad Kroeger ‘bomb, bomb’ blijft herhalen en zo zijn er keer op keer haken en ogen aan de songs.
In de promotie rondom Get Rollin’ wordt er heel veel gepronkt met de vergaarde status van Nickelback. Verkoop- en streamingcijfers zouden de Canadese band ‘iconisch’ maken. Er is op Get Rollin’ alleen amper muziek te vinden die die status ook maar enigszins rechtvaardigt.
