Maar weinig bands lokken zoveel uitgesproken reacties uit als de Canadese rockformatie Nickelback. De al jarenlang amper veranderende muzikale formule en het net iets te suffe imago van de bandleden geven tegenstanders van de groep genoeg munitie. De uitgemeten dosis radiorock die de band de luisteraars al albums lang voorschotelt stelt echter ook zelden teleur in kwaliteit of uitvoering. No Fixed Address, het achtste en nieuwe album van Nickelback, brengt erg weinig naar de tafel om de meningen te doen veranderen.
Verspreid over elf nummers bevat de plaat drie kwartier aan radio- en stadionrock die we al ooit eerder hebben gehoord. Opener Million Miles an Hour stampt in ruim vier minuten lekker door, en zet de vuist-in-de-lucht-toon die ook op nummer twee Edge of a Revolution prevalent is. Raggende gitaren en refreintjes die al na één draaibeurt in je hoofd zitten, vormen de hoofdmoot van deze nummers. Het is dan ook jammer dat What Are You Waiting For?, met een jankerig filtertje probeert een emotionele lading te geven aan een erg slap nummer, zowel qua muziek als ook tekstueel.
Gelukkig lijkt de band zich ook te beseffen dat ze eigenlijk niet in staat is om een écht gevoelig nummer te schrijven dat niet linea recta in de afspeellijst van SkyRadio kan meedraaien. Met She Keeps Me Up vallen de heren weer enthousiast hun snaren aan en de kreunerige vrouwenstem die in het refrein de titel herhaalt is cheesy op een lekkere manier.
Wat volgt is een viertal stevige rocknummers. Echt opvallen doen ze niet, maar door de lekkere productie (een vol drumgeluid en lage, ruwe gitaren) is het lastig om niet mee te knikken op het geboden materiaal. Het is dan ook jammer dat de serie onderbroken wordt door verplichte ballad nummer twee, Miss You. Wederom zijn de teksten tenenkrommend (I miss you so, so I do. God knows I do). Het is echter de moeite waard om deze bouquetreeks-soundtrack uit de zitten, want de afsluitende twee nummers van No Fixed Address zijn met gemak het beste wat de band in jaren heeft gemaakt.
Op Got Me Runnin’ Round keren de stampende gitaren terug en maakt de band zelfs enkele experimentele uitstapjes. Zo bevat het nummer een hoornsectie en wordt een van de coupletten gerapt door Flo Rida. Wonderbaarlijk genoeg lijken al deze puzzelstukjes op hun plaats te vallen en klinkt de band zelf enthousiaster dan ooit. Deze eindsprint komt tot volledige wasdom in afsluitende track Sister Sin. Een uptempo nummer dat spring en scheurt en waarin de belachelijke tekst (Coca-Cola, Rollercoaster, Love her even though I’m not supposed to) niet stoort maar juist een vrolijke, speelse toon zet.
Met No Fixed Address vindt Nickelback allesbehalve het wiel opnieuw uit. De rock is zoals we deze kennen van de band en de ballads zijn net zo slecht als die op voorgaande platen. Echter, zo strak als op deze nieuwe cd hebben de heren nog nooit geklonken. En belangrijker misschien nog wel: het enthousiasme spat er vanaf. Commercieel is het zeker, maar als het zo lekker klinkt als op No Fixed Address kan het gebrek aan verandering Nickelback eigenlijk amper verweten worden.
