Noname is een bijzondere artiest in de hiphop. Ze is op eerste plaats poëet, en dat is terug te horen in haar muziek. Ze lijkt zichzelf compleet los te zetten van huidige trends en trekt haar eigen pad.
Je zou Room 25 op de achtergrond aan kunnen zetten, terwijl je in de ochtend je koffie drinkt. De muziek neemt veel inspiratie van soul en jazz en zakt op geen enkel moment in. Het creëert een kalme sfeer, maar blijft divers door middel van piano, basgitaar en af en toe zelfs viool. Ook spelen de achtergrondzangers die vaak terug komen op Room 25 een grote rol in het warme gevoel dat de muziek brengt. Alleen de muziek zelf al is een reden om Room 25 compleet door te luisteren, maar je zou het album te kort doen. Noname is namelijk een van de beste hiphopartiesten als het aankomt op teksten.
Noname rapt met zachte stem, maar vol zelfverzekerdheid. Op de meest intieme momenten van dit album is het alsof je in een warme deken wordt gewikkeld. Wanneer Noname over onderwerpen praat die haar gelukkig maken, kun je bijna de glimlach op haar gezicht zien. Haar stem klinkt oprecht en haar verhalen herkenbaar. Waar de teksten echter afwijken in vergelijking met haar debuutalbum zijn de serieuze en regelmatig donkere teksten.
Blaxploitation gaat over zwarte stereotypes en de huidige politiek van de Verenigde Staten. Noname’s persoonlijke aanpak van muziek schrijven past hier goed bij. De situaties die ze schetst zijn klein, maar de thema’s die ze hierdoor beschrijft groot. Op Prayer Song wordt de productie mysterieuzer. Het nummer gaat kritisch in op Amerika’s omgang met zijn zwarte bevolking. Op de tweede helft van dit nummer rapt Noname vanuit het gezichtspunt van een agressieve agent en baseert haar teksten op ware gebeurtenissen. Het nummer brengt een erg duister perspectief naar voren maar is een van de beste momenten op het album.
Noname laat op het gehele album haar gevoel van humor merken, maar het meest op nummers met een minder zwaar onderwerp zoals Montego Bae en Self. Na de eerste helft van het album krijgt ze ook steeds meer hulp van gastartiesten. Op Ace zorgt dit voor een vrolijk nummer met prachtige achtergrondzang, waarop Noname en haar vrienden Saba en Smino opscheppen over hun groeiende carrières. Noname echter houdt overduidelijk de overhand in vergelijking met haar features die in het verleden beter gebruikt zijn.
Er zijn enkele punten tegen het einde van het album dat Noname minder diversiteit in haar flows brengt. Dit zijn de momenten dat Noname haar stemgeluid wel heel zacht maakt. Wat zonde is, want de inhoud van de teksten blijft poëtisch. Ook blijft de productie erg mooi, maar lijkt het alsof er minder risico’s worden genomen in vergelijking met haar vorige album.
Op nummers als Regal en With You wordt de tekst op enkele punten wel erg abstract, waardoor ze moeilijk te volgen zijn. De afsluiter daarentegen, no name, brengt alles bij elkaar wat Room 25 zo’n mooi album maakt. Het heeft misschien wel de mooiste instrumentatie van het gehele album en sluit af met belangrijk advies: ’Your life is your life, don’t let it pass you by.’
Room 25 is soms een bittere pil, maar op de beste manier. De teksten zijn bloedeerlijk en erg divers. Als geheel heeft dit album een grote impact en vraagt je om steeds meer en beter te luisteren; ofwel naar de tekst ofwel naar de muziekstukken. Noname zet zichzelf neer als een voorbeeld voor hedendaagse hiphopartiesten.
